|
| |
Aen het juygend en zugtend Nederland. 1793.
Myn vaderland, hoe ruylt gy weêr,
Uw slaefsche boey voór 's vryheyds speêr?
Hoe wonderbaer, hoe onbestendig,
Zyt gy de speélpop van des sterflings woesten lust?
Ik hoor u juygen wyl ge ellendig
Bekrompe zugten loost in uw verloste kust:
Op d'eersten stond dan komt die werking veél verbaezen,
Waer van zy aen 't opregt gemoed
Met reên haer waerheyd schynen doet;
Maer ach! doórstraelden zy eens 't oogvlies van den dwaezen!
Hoe heylryk zou de eendragtigheyd,
Aen aerde en hemel toegewyd,
| |
| |
In vreugd en nypende oogenblikken,
Altyd gestrengeld in een heylgen vriendschapsband,
Voór geene wereldsrampen schrikken,
Maer leéven in een hert voór Kerk en Vaderland!
Die thans gefolterd zyn in zwaere tegenspoeden,
Misschien veél dieper dan men gist,
God gave dat myn oórdeel mist,
En zyn alwerkend' hand die alles leyd ten goede.
Maer hoe blyf ik in twyfel staen?
Daer 't nationaele zegevaen
Zoo lieflyk fladdert in onz' steden?
Daer Frankryks heldenstoet, met vrolyk handgeluyd
Van 't juygend volk als word aenbeden;
Het galmt zyn oórlogs deugd ten blyden boezem uyt;
Waer van het zeker al zyn welvaert heéft te wagten,
En steéds gaet leéven los en vry
Van dueren tyd en dwinglandy:
Zoo strookt zich Neêrlandsch volk met wufte streel gedagten.
Maer zagt myn lieve vaderland,
Verlost uyt Caesars slaefschen band,
'T is waer, uw vryheyd schynt herboóren;
Maer denk - ach! denk toch eens wat u te dugten staet!
Uw ziel is reeds 't verderf gezwoóren,
En gy - gy siddert niet, daer 't helsche monsterzaed
U, en den agterneéf ten vloekpoel in wil domplen...
En beéf... en smeekt de Almogendheyd,
Dat hy zyn bruyd, de Kerk, bevryd
Van 't snood vrygeestendom dat haer tragt t'overromplen.
| |
| |
Die vrees, die knaegende agterdogt,
Voór aller vreedste landgedrogt,
Doórfoltert uwe ingewanden;
Uw steun, uw toeverlaet grimt u balstarrig aen,
En aest om aen uw weêrdste panden,
Uw duerbaer heyligdom den plunderklauw te slaen,
Uw juyggalm klonk te vroeg voór die het land verdelgen,
Doór wie ons vryheyd word geroofd
En al onze heerlykheyd verdoofd,
Zyn als een draek aen al de welgeboórne Belgen.
En dit, dit godloos vloekgespan,
Kleéft aen een vryen zielstyran,
Die elk wilt naer zyn wetten dwingen,
En 't wufte volk doór goud en vleytael blinddoekt om
Der dieren vryheyd op te dringen,
T'ontvremden aen de deugd van 't heylig Christendom;
Maer belg u niet dat wy die vryheyd slaefsheyd noemen,
Gebroed in helschen monsternest,
Uyt adderslym dat 't land verpest,
En haer nog scherper dan een stuggen dwingland doemen.
Ellendig menschdom ligt, ach! ligt
Den blinddoek van uw dom gezigt! ....
Gy ziet in middag zonnestraelen
Een raezerny die gy uw vryheyds schenker waent,
En juygt met roem dier zegepraelen,
Wier dolle kling u 't spoór ten eeuwgen afgrond baent,
En die, die blyft gy nog den lof en hulde geéven,
Die 's vryheyds rechten gansch tot niet
Verbryzlen doór haer dwanggebied,
En 't volk, zyns ondanks, doen naer snoode wetten leéven.
| |
| |
Beteugel uw doldriftig hert
Herpeys uw reeds voórspelde smert,
En wil uw aklig lot beschouwen,
Gy ziet van ver en by u ramp op ramp bereyd,
Doch stelt op de almagt uw vertrouwen;
Bewaek de blanke deugd, toon dat gy christen zyt,
Dan lacht uw moedig hert met moord- en marteltuygen;
Dan staet ze al 't forschgeweld ten doel,
Van hel en 's werelds vreed gewoel,
Dat eyndlyk zat van woên moet voór uw kloekheyd buygen.
Vaer dan, vaer boosheyd, vaer dan voort
In krygsgeschrey, in moord op moord,
Ja, vreeder grouwlen aen te regten,
Ach! span al uwe kragt zoo veél gy kont te werk
Om bloedig eertropheên te vlegten....
De dappre christne deugd behoud het zegeperk,
'T is vrugtloos, laet af - nooyt zult gy toch zegepraelen.
Hoe sterker gy haer onderdrukt,
Hoe dat ze rykre lauwren plukt,
Wiens heldre glansen met onwelkbren luyster straelen.
Myn vaderland, het perst my zeer!
Dat gy die hemelblinkende eer,
Zoud dam, en trouweloos bevlekken;
Doór nieuw verlichten, u zoo vadzig blinden liet -
Die 't volk aen 't heylzaem licht onttrekken,
En in een nagt leyd, daer 't nooyt vaele schaduw ziet.
Maer neén! ik moet helaes! met droeven weêrzin leyden;
Dat telgen uyt ons bloed gebaerd
Aen recht en godsdienst gansch ontaerd,
Hun eer, hun trouw, hun eed, voór goud, voór ampt ontwyden.
| |
| |
Zoo viert de boosheyd 't zelfs belang;
Den godsdienst agt zy droom of dwang,
Uyt 't bryn der priestren voort geboóren;
Zy dult geen brydel aen haer laster vollen muyl:
Maer als een peêrd dat pad en spoóren,
Wen 't zonder man en toom al hollend slaet en kuyl
Doórvent, en draeft, en stuyft langst hek en haeg te enden,
Doór vryheyds dolle weélde kort,
Op stronk of pael de dood in stort,
Dus ploft Gods bliksem eens den vrygeest in de ellende.
Alwaer zyn lachen in geween,
Zyn juygen in een naer gesteen,
Zyn vryheydslint in slaefsche kluyster,
Verandren zal, daer 't licht zyns dwaelings vast ontsteékt
'T gesolferd pik van 't eeuwig duyster,
Den strafkolk daer Gods vraek het godloos menschdom vreékt.
Zie daer myn vaderland - het eynd dier juygelingen,
Maer gy die heden zugt en schreyd
En voór Messias leering stryd,
Zult eens het glorie-lied ten spyt der boosheyd zingen....
|
|
Auteursrechtvrij