Mengeldichten

[p. 96]

Aen de aertshertog Carel, op zyne intreéde in de hoofdstad van Brabant, en zyne kragtdaedige belofte voor de handhaeving der constitutie 1790.

Een kalme vrees, ô Prins! doórgrieft der Belgen herten!

Uw komst verzagt hun nypend leed;

Uw zoete vriendschap strekt een' heelzalf voór hun smerten,

Nu gy zyt voór hun recht gereed

Met heyl en omzigtigheyd, vast waekzaem zorg te draegen.

Daer 't lang betraende vaderland,

Doór uwe gunst, een traen tot lessching af gaet vaegen:

Dus houd weér d'hoóp aen 't anker stand.

Maer eene agterdogt, zoo vol nadenklykheden,

Beklemt haer altyd trouwe ziel;

Die meer als eenwerf is doór valschen glans misleden,

Dugt - of haer 't onheyl weêrgeviel....

Een goed voóruytzigt kan de hertprang wel verzagten;

Doch, nimmer laet haer perssing af. -

Flauwmoedige! - verban die vrees uyt uw gedagten

En smoor ze in 't eeuwig zwygend graf.

Hoe, durft gy twyflen! - daer zyn' Hoogheyd ingenomen,

Met Neêrlands hoogen wederspoed,

Tragt al die rampen en ellende voór te komen,

Wyl hy het recht herbloeyen doet,

En uyt het kerkerhol ten heerschtroon heéft verheven.

Het vaderlandsch verbleekt gelaet,

Komt thans een lachende oog, een blos van vreugd te geéven,

Nu 't ziet herleéven kerk en staet.

[p. 97]

 

Was wantrouw niet in 't hert der sombre Belgiaenen?

 

Elk hief, ô Prins! u bly ten top,

 

En zong u lof, ô ja! met vreugd en liefde traenen,

 

In alle ronde opregtheyd op! -

 

Geliefden Landvoogd! denk - denk aen uwe onderzaeten, -

 

Maer ach! gy kent - gy kent nog niet,

 

Hun zuyvre zugt zoo eng verknogt aen Kerk en Staeten,

 

Voór hem die trouw naer 't recht gebied.

 

Vergeéf ons toch dit heusch, maer half mistrouwend denken!

 

Gy jaegt doór proeven van uw deugd

 

Onz' laffe twyfling wech; doór 't land zyn recht te schenken,

 

Word gy het voórwerp aller vreugd!