Mengeldichten

[p. 78]

Aen de opregters van eenen nieuwen altaer.

Gelyk, na lange droogte of onguer' wintervlaegen
Het treurend veldgewas verfrischt, in zoetre dagen,
Doór dauw en regen, die het uytgemergeld groen
Tot nieuwe jeugd hervormt, by 't nadrend lentsaizoen;
Komt ons een zonnestrael, doór 's Hemels mededoogen,
De zilte traenen van verbleekte wangen droogen;
Tot troost van al het volk dat zich op God verlaet,
En, doór de deugd gehard, zyn wetten gade slaet;
Die Petrus nazaet doet, zoo heylig zonder smetten,
Van noórd tot zuyder poól den aerdbol om trompetten:
Hoe vreed men die vervolgd' doór snoôgeweldenaers!
Doór Néros en Vitels, doór Hunnen en barbaers..
'T geloof blonk 't allen tyd in diamante straelen!
Geen ketter, geen tiran kan dit ten onder haelen! ..
Al 't redlyk menschdom moet getuygen in 't gewis,
Dat Roomen 's kerkleer 't werk der waere Godheyd is!
Wiens glans by allen volk zal onbeneveld blinken,
Zoo lang, tot zon en maen en wereld zal verzinken..
Dus vind ons waer geloof, in allen bangen stond,
Getrouw' verdedigers doór 't gantsche wentlend rond;
Waer op onz' stad ook mag, in deéz gevreesde dagen,
Eêlmoedig haeren roem op die beschermers draegen,
Die vol standvastigheyd, in 't nypenste gevaer,
Met onbezweéke zorg, bewaeken Gods altaer,
Dat, doór hun hand beschut, zyn luyster gaet hergeéven.
Hoe zal den lof van hen op christne tongen leéven!
Die met dit zalig vuer doórtinteld zyn, alom,

[p. 79]

 

In weêrwil van 't verwoed en snood vrygeestendom,

 

Dat deézen tempel zoo baldaedig heéft geschonden;

 

Maer doór deéze ieveraers, vast aen hun pligt verbonden,

 

Zien wy hem weêr hersteld, in zyn verheven stand,

 

Met eenen altaer, die tot pronkbeéld zy van 't land,

 

Waer dagelyks de zon, omeynd van cherubynen,

 

De zon van ons geloof, de Godheyd komt verschynen,

 

Die eens deéze ieveraers, de waekers van haer kerk,

 

Oneyndig loonen zal, voór zulk een heylryk werk. -

 

O Hemel! laet de deugd de treéden vergezellen,

 

Van hen, die uw altaer in nieuwen luyster stellen!

 

Geéf toch, dat zy, die U dit marmer pronkstuk biên,

 

All hunne levens paên met heyl gezegend zien!

 

Dat wy ons hert getrouw aen uwen dienst verbinden,

 

En dat vervolging van uw Kerk haer graf mag vinden,

 

Opdat dit nieuw altaer, tot uwe glorie staet,

 

Ten spyt van 't wangeloof en 's vrygeests blinden haet.