Mengeldichten

Eenen zoon aen zynen stiefvader met het verjaeren van zynen naemdag.

Wat aengenaeme vreugd doórstreelt myn hert en ader,

Nu ik den blyden dag aen doostkim weêr begroet!

Waer op de Naemfeest word gehouden van myn Vader,

Die ik, als eygen zoón, al eerbied toonen moet:

[p. 77]

 

Terwyl hy myne jeugd, vol sluymerlooze zorgen,

 

Getrouw heéft gaê geslaen, met alle omzigtigheyd;

 

Van als myn oog nog was voór 't redenlicht verborgen,

 

Onkundig van zyn deugd, heéft hy my 't spoór bereyd

 

Langs waer 't regtschapen kind het waere heyl moet vinden.

 

Daer was 't, dat ik met d'hand my liet, aen zyne zy,

 

Goedwillig, als een lam, aen eyge brydels binden.

 

Maer ach! myn kindsche jeugd was nauwelyks voórby,

 

Of 'k rukte van den band, en stap dus onbezonnen

 

De wilde wereld in, die met haer klatergoud

 

Verlokte myn gemoed. Myn driften die begonnen

 

T'ontwikklen; maer helaes! 'k heb my op schyn betrouwd,

 

En aen haer valsch gevley te ligt gehoor gegeéven! ..

 

Myn Vader! hoe heb ik u, doór myn slegte daên,

 

Al doórnen in uw hert van bitter wee gedreéven! -

 

Maer 'k zie myn misdaed thans, met rouw en deêrnis aen!.

 

'K herdenk nog menigmael, uw vriendelyk vermaenen! ..

 

Uw lessen my zoo weêrd, geheug ik nog altyd! ..

 

Het spoór, dat ik u zag voór mynen welstand baenen,

 

Dryft my tot volglust aen, die ik met zekerheyd

 

Volvoeren zal, gelyk ik vast heb voórgenomen.

 

Dus gaet eene nieuwe vreugd verbannen doude smert;

 

Wanneer gy my zult zien van 't dwaelpad wederkomen! -

 

O dan drukt gy my weêr aen 't vaderlyke hert!

 

Een hert dat my bemint! zoo ik de deugd zal minnen;

 

En als ik die verfoey, wykt ook die min van my! -

 

O Hemel! geéf dat ik standvastig blyv' van zinnen!

 

Ook dat myn Vader leév' nog menig jaergety!