Mengeldichten

Den schynvriend.

Zyn doen bestaet alleen in slimme kuyperyen,

In valsche gunst, die hy zyn vriend gestadig vent,

Doór laffe femeltael, die kunst van veynzen kent,

Om hem, tot zyne gunst behendig aen te leyën:

Maer dien gewaenden heéft, by al het listig vleyen,

De greêtige oogen vast op slempery gewend.

Zyn trouwheyd is als die der zwaluw' na de lent,

Zy gaet, eer 't boomloof valt, voór winterbuyen glyën.

Zoo lang de lente van zyn vriend doór welvaert lacht,

Blyft hy een tafelgast, die vriendschap eert en agt;

Doch niet, dan om den wyn en lekkre feestgeregten;

Maer, als een wintervlaeg 't geluk zyns vriends verkragt,

Die, doór den nood geperst moet zynen disch verslegten,
Dan kent dien rampling best den schynvriend uyt den egten.