|
| |
De valschheyd der wereld.
Dwaeze wereld, snoode vleyster,
Valsche zoenster en verleydster,
Die uw aerdig poppenkraem
Maekt uw vrienden aengenaem;
Want gy weét met slimme toeren,
Hunne herten te vervoeren;
Droomt niet anders dag en nagt,
Dan van modens en van pragt;
Dan van speéten en van strikken,
Dan van 't hoofd wel op te schikken,
Dan om nieuwe zottigheyd,
Daer gy d'herten meê verleyd,
Vol van schynschoon uyt te vinden,
Tot bederf van uwe vrienden;
Die, doór 't lokaes voórgezet,
Zich verwarren in uw net.
Alle uw spiegels en toiletten,
Waer voór dwaezen zich blanketten,
Naer den uytgezogtsten trant,
Geéven oorzaek aen de hand;
Om hierdoór de dertle zinnen
Van deéz' vleyende meêrminnen,
Aen te voeden tot den lust,
Die geen reyne liefde kust;
| |
| |
Maer alleen de geylheyd zelve
Troont in haere boóggewelve;
Daer een jongheyd, ligt van zin,
Knielt, voór een onkuyssche min;
Die Adonis heéft aenbeden,
Om de schoonheyd zyner leden,
Die, in zyne onnoozelheyd,
Door haer streeling wierd verleyd;
Zoo getroffen van haer vonken,
Tot hy, doór de wellust dronken,
Naest haer zyde, naest haer schoot,
Zeég in de armen van de dood:
Wen zy, 't warme lyk nog kuste,
Als den doodschat van haer luste.
Zoo is 's wereldsch streelend zoet
Ondermengd met gal en zoet.
Ach! wat kan de lust al brouwen,
Als wy een Heleén beschouwen,
Welkers geylheyd, den Troyaen
Deéd met wal en stad vergaen!
Snoo bedriegster, wat al rampen
Teelen uw vergifte dampen,
Die gy waesemt uyt het mom,
Tot verderf van 't christendom?
Zyn als helsche lyftrouwanten,
Die er zweéven om u heên,
Om den bloey van land en steên,
Doór 't geweldig overheeren,
Tot een grouwelpoel te keeren..
Gy, ô booze! stoókt het vuer
In de monsters der natuer,
Doet hun snoode driften blaeken
Om den mensch tot slaef te maeken,
| |
| |
Die eerst lokt met vleyery,
Doór het haetlyk doemwoórd, vry.
Zoo weét ge alles uyt te vinden,
Om de volken te verblinden.
Dan, stelt ge een gedrog uyt d'hel
Aen het vorstlyk troonbevel,
Dat in purper en scharlaken,
Schynt voór sterflings heyl te waeken:
Waer dit ondier, trotsch van moed,
Goud vischt, uyt het zweet en bloed
Van zyne onderdrukte slaeven,
Om zyn ryksgezag te staeven. -
Gy, ô wereld brouwt dit al,
Doór uw dolle nieuwigheden,
Van de wellust aengebeden,
Die Godsleer en wet versmaed,
Deugd en tugt bespot en haet.
O verraederlyke liegster!
Zielverderfster! hertbedriegster!
Ach! wat baert uw valsch gevley,
Zugten, jamren en geschrey!.
Schouw, ô christen! schouw de wereld,
Schrik haer schoonheyd, hoe gepêreld:
Vlug gestaêg haer valschen schyn,
Als de slang om het fenyn.
Ban haer schyngoed uyt uw zinnen,
Als gy uwen God wilt minnen,
Welkers heylwoórd wyst ons aen,
Dat dit nooyt kan samen staen:
Wyl hy, die zich aen haer wilt kleéven,
Nimmer 't hert aen hem kan geéven.
De aerde voed hier geenen man
Die twee heeren dienen kan.
| |
| |
Gy dan, dwaeze wereldvrienden,
Zult u eens bedroógen vinden,
Als gy, in een bittren stryd,
Vaeren moet naer de eeuwigheyd.
Denk hier aen.... en volgt de treéden,
Van de aloude vadrenzeden,
Eert deéz' spreuk die nimmer liegt:
'S wereldsch gunst en schyn bedriegt.
|
|
Auteursrechtvrij