|
| |
Maekt van den nood eene deugd.
O troostlyk denkbeéld! welken schat van overvloed
Brengt gy den sterfling aen doór 't kruys van tegenspoed,
Daer voórspoeds schyngunst menigwerf
Den dwaezen stort in 't ziels verderf!
Hoe - kan den aerdeling zyn ziel en zinnen binden,
Aen eene streeling broos en valsch,
En voórspoed hangen aen den hals,
Die haeren mingenoót doór guychling weét te blinden.
| |
| |
Misdagten wereldling! doór welk een drift orkaen
Van mufte stormen word uw hert niet aengedaen,
Gy aest en vlamt naer 't blinkend goud,
Waer op gy al uw grootheyd bouwt.
Maer 't is een luysterglans die u betoovrend koestert,
Die ligte zinnen wenkt en wekt,
Dus vleyend al uw neyging trekt
In 's wellust zagten roem die u bedrieglyk voestert.
Hoe voelt - hoe spreékt natuer in 't hert, dat vast verzot
Al zwoegend zweet en schraept naer voórspoeds zoet genot,
Waer in 't verbeyd zyn heul en troost,
Terwyl 't zyn heyl verwaereloost,
En kiest om 't valsch geluk, de glibberigste paden,
Alwaer u de ongebondenheyd,
In haere goude netten vleyt,
Tot dat men oog noch buyk voldronken kan verzaeden.
Maer als den tegenspoed met bleek bestorve wang
U aengrimt - waerdoór gy een smertelyke prang,
Een yzingbaerend wee gevoelt,
Wen ieder voórwerp angstig woelt -
Dan wekt uw dood gewis doór 's hemels roê geslaegen,
Zich op uyt zynen zonden nagt,
Ach! dan - dan zal uw zielsgedagt,
(Zoo 's Heeren vrees nog kent) zyn euveldaên beklaegen.
| |
| |
Thans doemt gy 't sprok geluk - met een verhevne ziel,
Al schoon er storm op storm uw wanklend levenskiel,
Dreygt in het peylloos diep te slaen.
Uw denkbeéld zal ten hemel gaen,
Die u beproeven wilt doór 't vaderlyk kastyden,
Om u, zyn lang verdwaelde kind,
Doór onspoeds harden bulderwind,
Langs 's werelds traenen-zee ter vrolyk haef te leyden.
Myn kind, gevoel - laet nooyt den onspoed u verschrikken,
Zyn distels zullen u slegts heylzaem wonden prikken;
Ook d'heyrbaen van ons waer geluk
Bestaet in lyden, ramp en druk.
Ons sterflyk deel is wars van 's wereldsch tegenheden,
Maer 't onverganglyk smaekt een zoet
Wen 't star voogt op zyn hoogste goed..
Kust - kust Gods liefde hand met zugten en gebeden.
O jeugd! bevat te recht des rechters liefde daed,
Die ons ten beste keert wanneer zyn tugtroê slaet;
En wy - wy zyn er voór bevreesd,
En schrikken haer als 't dol tempeest,
Hou moed - al vlot uw kiel op mymelende baeren;
Hy stiert ze doór zyn wyze hand,
Naer smert en traenen aen een land,
Daer nimmer zwarte wolk van tegenspoed zal waeren.
| |
| |
Hoe gunstig lacht ons dan dien goeden hemel toe,
Wanneer hy 't lichaem streémt doór zyn gedugte roê;
Die gunst die zyne goedheyd bied
Verdienen wy ondankbre niet! -
Ach! 's menschen zwakheyd is te diep in 't aerdsch gewikkeld,
Den onspoed schynt ons een gedrogt,
Uyt 's afgronds kolken voortgebrogt.
O God! verdoof dien drift tot schynvreugd aengeprikkeld.
Leer, Hemel, leer ons toch als tegenspoed ons smert,
De grootheyd van dit goed beseffen in ons hert,
Dan baert hy ons geen schrik of pyn,
Maer zal onz' vriend en zielarts zyn.
Dan - dan zal ons gemoed voór hem in liefde waeken,
Dan scheppen wy in lyden vreugd,
En maeken van de nood een deugd,
En zullen dus het heyl van onze ziel bewaeken.
| |
| |
|
|
Auteursrechtvrij