Mengeldichten

De afgunst.

Verderflyke ondeugd! - hoe doórprikkelt gy 't gemoed
Van de altyd knorrende en baetzieke wereldlingen,
Die met een slinkschen lust naer 't schittrend goudslyk dingen;
Wier onverzaedbren vrok aest naer huns naestens goed?
Gy vlamt naer dit metael, dat nooyt uw heblust boet.
Den haet en afgunst, die uw ingewand doórdringen,
Vervoeren u in 't eynd tot roof en plunderingen;
En dus word gy (ô smert!) een slaef van 't hel-gebroed.
Ach! was die grouweldaed gevaegd uyt 't boos geweéten,
Die dolle kwael gedoemd ten boey aen 's afgronds keten;
Hoe heylig zag den mensch, met oogen van vermaek,
'T geluk en welvaert aen van zyn natuer-genoóten!
Geene afgunst hield zyn hert in slaeverny gesloóten;
Hy leéfde steéds in rust, en vry van nyd en vraek.