Mengeldichten

[p. 62]

Neêrstigheyd.

Gy, die doór vaste bezigheden

De slypende ueren meét en telt,

Den tyd als eene gids verzelt

En najaegt zyne vlugge schreéden;

Wat heéft uw vlyt al uytgewerkt!

O neêrstigheyd! die altyd wakker
Beploegt, bezaeyt den vrugtbren akker,

Die al uw doen met deugden merkt,

Die nimmer slaept op 't bed van roozen,

Tot aen den nugtren dagenraed

Vry traeg de lenden rusten laet,

Ja noode de uer viert van verpoozen,

Hoe heylzaem zyt ge aen Kerk en land!

Hoe doet gy konst en wysheyd bloeyen,
Uyt u zal alle deugd ontvloeyen,

Baert meerder dan een goed verstand;

Gy weét den honing op te zoeken,

Hoe diep verschoólen in 't geheym,

Gelyk de bie uyt bittren tym;

Dus snuffelt gy in alle boeken,

En trekt het nut uyt ieder blad;

Al schoon 't vergalt is doór de kroppen
Van slangen of van spinnekoppen,

Het best word doch van u gevat.

Er zweéven duyzende van zorgen

Gestadig om uw leger heên,

Met wat al rustelooze leên

Haekt gy naer de aenkomst van den morgen,

Om aen uw ambt of post te gaen;

Na gy doór pligt van dankbaerheden,

[p. 63]

 

Voór God gestort hebt uw gebeden,

 

By 't kraeyen van den wakkren haen.

 

Den haen die op uw schild en wapen,

 

Ook tevens met het bieken past,

 

Wyl geen van beyde buygt voór last,

 

Dus zyt gy voór de vlyt geschapen.

 

O speélvriendin van myn gemoed!

 

Kon ik uw spoóren gadeslaegen,

 

Hoe heylzaem waren myne dagen,

 

Want werkzaemheyd tart tegenspoed.

 

Doór deéze en andre bezigheden,

 

Ontheft men ligter zich van smert,

 

De vlyt weét doór haer moedig hert

 

De rampen onder de oog te treéden.

 

De neêrstigheyd heéft deézen aerd,

 

Dat zy kloekhertig is in 't stryden,

 

En zeer geduldig in haer lyden,

 

Getroost en vlytig henen vaert.

 

De zorg en altyd wakkre zinnen

 

Zyn niet zoo ligt te neêrgedrukt,

 

Want hy die voór geen arbeyd bukt,

 

Laet zich zoo laf niet overwinnen.

 

Doch mag geen buytenspoórigheyd

 

Op ons gemoed den prys behaelen,

 

Men moet somtyds den drift bepaelen,

 

Zich trekken van den arrebeyd,

 

Om weêr met frisscher moed te werken,

 

Want rust verwekt ons nieuwe kragt,

 

Zy geéft de moede leden magt,

 

En komt de matte geesten sterken.

 

Ach! volg Prologenus niet,

 

Die d'hand niet van 't paneel kon ligten,

 

Waerom hy voór Appel moest zwigten,

 

Wyl hy den geest nooyt rusten liet.

[p. 64]

 

Was hy zoo dwaes niet voortgevaeren,

 

En zynen iever wat getoomd,

 

Nooyt had hy voór Appel geschroomd,

 

Maer zou dien konstheld evenaeren;

 

Dit voórbeéld stut myn vlugge vaert,

 

Wyl ik naer 't slotvers kom te wagten,

 

Hoe zeer de vlyt streelt myn gedagten,

 

Doch 'k voel - zy dient met rust gepaerd.