Mengeldichten

Traegheyd.

Hoe vadzig toont zich hier dit oud verschrompeld wyf,

Gedoóken in haer slordige gewaeden,

Als of zy was met smerten overlaeden,

Of moê en uytgeput doór eene koórts op 't lyf?

Haer vuyl bemorschte hand, waerop zy 't hoofd laet leunen,

Bezwykt als doór den last van het gewigt,

Geen werk hoe ligt van moeyte zy verrigt,

'T valt al te zwaer tot zelfs haer leden te ondersteunen.

Hoe traeg, hoe vaddig sleépt zy als de slekken voort;

Geen schildpad zou haer wis te voóren stappen.

Hoe haetlyk zyn aen elk uwe eygenschappen,

Waer doór ge als zelfs-beulin uw lyf en ziel vermoort;

Die mensch noch dier tot nut, maer eer tot smaed moet strekken,

Want die zyn land niet spit, bezaeyt noch poot,

Stelt zich, helaes! aen de uyterste armoê bloot.

Vind niets in 't eynden om zyn naektheyd meê te dekken;

Maer hy die vroeg en spaê zyn akkerland bebouwt,

Zal eens den oogst gezegend konnen haelen,

En ziet met vreugd, zyn vlyt en zweet betaelen.

Zoo schenkt hem 't dankbaer land zyn daglyks onderhoud,

[p. 61]

 

Maer luyaerdy is zelfs 't beschimmeld brood onweêrdig,

 

En zy verdient het levens voedsel niet

 

Noch dat de zon op haer de straelen schiet;

 

Ach! dat zy de armoê slyp', die straf zy haer rechtveêrdig!

 

Gy zyt de schandvlek van het menschelyk geslacht,

 

De moeder van ellenden en gebreken,

 

Den broeynest om al ondeugd aen te kweéken,

 

Een slaef die niemands dienst dan dien van Satan agt.

 

Verstand en kennis doór den hemel u geschonken,

 

Doet gy in u versterven tot den grond,

 

Hoe noode ziet gy elken morgenstond,

 

Wanneer ge op 't stinkend strooy tot 's middags ligt te ronken,

 

Maer ach! hoe zwaer valt u dan 't opstaen nog aen 't hert;

 

Onweêrdig mensch wiens oogen altyd slaepen,

 

Gy denkt niet waer voór God u heéft geschapen,

 

Dat - die niet spit en zaeyt geen vrugten weêrdig werd.

 

Zie daer wat gy verspilt doór uw lafhertig leven.

 

Gy trekt op u slegts schande, smaed en spot,

 

Der menschen haet, den vloek van uwen God.

 

Eens komt voór u den stond met akligheyd omgeéven,

 

Omdat gy nutloos hebt uw dagen doórgebragt;

 

Alwaer het licht uws ondanks niet zal straelen

 

Om u, te vroeg ter leger uyt te haelen,

 

Wyl gy omringd zyt van een eyndeloozen nagt.

 

Al wie lafhertig dus verwaerloost zyne dagen,

 

Werpt zich te neêr in stinkend mest en slyk;

 

Den hemel sluyt voór hem zyn eeuwig ryk,

 

Nooyt ziet dien loomen slaef het eynde zyner plaegen.