Mengeldichten
(1837)–Adriaan Jozef Stips–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
Ach! wat voldoening was 't voór my
Konde ik u maelen naer weêrdy,
O blanke hemelspruyt gezogt van alle menschen!
Dit zyn myn wenschen.
Word gy gelasterd of versmaed,
Er schynt geen gloed op uw gelaet,
Geen driften konnen u noch kwaed noch wonden baeren,
Wyl zy bedaeren;
Gy hebt op hen een vol gebied,
En dus geld hun vermogen niet.
Ook weét gy andren tot uw zagte deugd te wyzen,
En aen te pryzen.
O heylbewerkster van het land,
Die legt de twisten aen den band,
En doet de menschenliefde in alle maetschappyen
Tot vreugd gedyen.
Gelukkig die met wys beleyd
Kan teuglen zyn grammoedigheyd;
Die laster, hoón en smaed om 's hemels liefde lyden!
Wat zalig stryden,
Waer in men niet dan zagtheyd vind,
En zonder tegenkanting wint.
Den held die steéds gerust zichzelven kan bepaelen,
Zal zegepraelen;
Dien stryder die zyn driften temt,
Is een bestandig heyl bestemd;
Want eens zal hy den krans van Godes hand verwerven,
Bevryd van sterven.
Wilt dan uw vyand te allen tyd
Verdraegen met zagtzinnigheyd;
Gy zult met God en mensch den zoetsten vrede smaeken,
Uw heyl volmaeken,
Met dus te volgen op de baen
Doór onzen Heyland voórgegaen
| |
[pagina 60]
| |
Die zelfs de zwaerste straf heéft vol zagtmoedigheden
Voór ons geleéden.
Hoe strekt zyn voórbeéld ons ten baek!
Ach! welken aerdling voegt de vraek?
Aen niemand die er leéft in 't sterfelyk gewemel,
Maer past den Hemel,
Dien wy staeg bidden, neêrgeknield,
Dat hy, als vraeklust ons bezielt,
Die neyging van ons wende, opdat wy met bedaeren
Ten hemel vaeren.
|
|