Mengeldichten

Gramschap.

Met welke vreesselyke blikken!

Ontmoet ik hier een jongeling,

Zyn ysselyk gebaer doet my in 't hert verschrikken,

Wyl de eene hand d'ontbloote kling

En de andre komt een toórts te draegen;

Dit schynt dat hy doór 't vinnig bloed

En belgzugt aengehitst bestaet een moord te waegen;

Daer hy vast schuymt vol euvelmoed;

Men ziet zyn fellen toórn ontblaeken,

Zyn borst voed niet dan korselheyd,

Een vuergloed speurt m'op de oog en opgespalkte kaeken;

Terwyl hy op zyn tanden byt:

Om zynen naesten neêr te drukken,

Bied vraeklust hem haer vreede hand,

Die blind voór 't reden-licht, hem stort in ongelukken,

Doórdien hy ziel en lyf verpand.

Wat trilling sluypt er doór myne aêren..

Hy schynt als eene raezerny,

Uyt d'afgrond opgeruyd om moord en brand te baeren,

Dus waert dien booswigt rond om my.

Die zich doór drift dus overromplen;

Doen aen hun levensloop te kort,

Wyl de aerde reeds al gaept om hen er in te domplen,

Waer zulk een, wis te vroeg, in stort.

[p. 58]

 

Ach! wat al proeven doen ons weéten,

 

Waerdoór men daglyks ziet en leert,

 

Hoe menig jongeling zich heéft in 't graf gesmeéten

 

Doór dolle gramschap overheerd.

 

Ach! leer die vreede boosheyd vlugten,

 

Die 's aerds en 's hemels vloek verwekt,

 

Wiens droef gevolg bestaet in traenen, smert en zugten,

 

Met eeuwig duyster overdekt.

 

Tragt steéds de belgzugt in te snoeren,

 

Byzonder gy, ô jonglingschap!

 

Zoo menigwerf geneygd uw gramschap uyt te voeren,

 

Weêrhoud dien onbezonnen stap,

 

Want vraek en toórn zyn lyftrouwanten,

 

Gewapend doór het vuer en dolk,

 

Die met bebloede vuyst omwaeren te alle kanten,

 

Tot schrik en grouwlen van het volk,

 

Dat om uw woedende euveldaeden

 

Met bittre klagt ten hemel kryt;

 

Waer van gy hebt de vraek op uwen hals gelaeden,

 

Doór uwe vrevle toórnigheyd.

 

Ach! wil die dolle driften staeken,

 

Waerdoór gy zoekt uw zwaersten val,

 

Of anders zal de vraek u, om uw vraek eens naeken,

 

Als u Gods bliksem treffen zal.