Mengeldichten

Zuyverheyd.

Wie wandelt hier in zedige gewaeden,

Zoo blank als leliën met eenen stillen gang?

Myne oog kan aen deéz' maegd zich niet verzaeden,

Terwyl ik met den geest als aen haer treéden hang.

'K zie 't aenzigt met een sluyer overtoógen

Die tot den gordel toe haer kuyssche lenden dekt,

O edle maegd! hoe sterk is uw vermogen,

Dat gy aen 't magtig vleesch tot praelheldin verstrekt.

Waer zien wy thans die dappre moedigheden!

Die kloekheyd om den lust te teuglen? - Neén, men ziet

De geylheyd op den troon vast aengebeden,

De kuyschheyd zit verschuylt; de wereld kent haer niet.

Zy woont als vremd in stille rustverstrekken,

Zy schouwt den breeden weg die ter verderving leyd,

En vlugt uyt vreeze van haer reyn gemoed te vlekken.

Zy wandelt zedig heên in zalige eenzaemheyd;

Zy kreunt zich niet in smaed of lasteringen,

Lyd alles met geduld, hoe zeer m'haer scheld en laekt,

[p. 49]

 

Dus weét zy staêg het ydel vleesch te dwingen

 

Waerom zy onvermoeyd steéds vast et bid en waekt.

 

Afkeerig van 't vergankelyk gewemel,

 

Stiert zy den wierook van haer kuyschheyd-lievend hert,

 

By iedre komst der morgen-zon, ten hemel,

 

Wen van haer heel den dag elk uer bevlytigd werd,

 

Waer op z'haer werk en woórden en gepeyzen

 

Als vleklooze offers aen haer God en Schepper wyd,

 

Tot het gestarnte aen d'hemelsche paleyzen

 

Haer maent tot rusten, wyl den nagt zyn sluyer spreyd,

 

Die mensch en dier komt met den slaep bevangen.

 

Wen kuyschheyd in de rust elk uer als zy ontwaekt,

 

Een stil gebed met vuerig herts verlangen

 

Aen haeren bruygom zend waer in de liefde blaekt;

 

Aldus houd zy, met waeken en versterven,

 

Het vleesch gebrydeld en de ziel van vlekken vry.

 

Al moet zy hier op aerde als balling zwerven,

 

Dit zet te meer haer kroon en glans en luyster by.

 

Zy komt geen mensch, ja zelfs haer vriend, te naeken,

 

Dan ingetoógen en neêrslagtig van gelaet,

 

En wagt zich wel van dertle nagt-vermaeken,

 

Daer ydelheyd ten dans op ligte zoólen gaet;

 

Ja, schouwt die als de stuerliên op de baeren,

 

De klippen waer de kiel somtyds aen stukken stoot.

 

Dus wend zy zich uyt alle ramps-gevaeren,

 

En stelt zich nimmer aen een eeuwig onheyl bloot,

 

Maer wandelt steéds op wisse hemelpaden.

 

Wat wellust smaekt de ziel van zulke reyne deugd!

 

Wyl wulpschheyd zich aen 't vleesch niet kan verzaeden,

 

Den bittren nawee voelt van haer vergalde vreugd,

 

Een graf ziet om er eeuwig in te zinken,

 

Daer zuyverheyd gelyk een lelie op het veld

 

De lieve zon van zegening ziet blinken.

 

Wiens altyd lachend licht haer ziel eens vergezelt.