Passi, Paesch, en Pinxter gezangen

Nevens de vyfthien mysterien van het Roosen-kransje mitsgaders stichtelijke wereltsche liedekens

[p. 84]

Een geestelijck Lied van een Soudaens Dogter.

Stemme: Een Boerman had een Dogterken.

HOort toe al die vol liefde zijt,
Het lust mijn geest te zingen,
Een Liedt van liefde en vriendelijkheyt,
Van groote schoone dingen.

Een Soudaens dogter hoog van staet,

Gequeekt in duystere landen,
Ging smorgens met den dageraet,
Door gaerdens en warande.

Sy sag de schoone bloemtjens aen,

Van veelderlye kragten,
Hier door is in haer opgegaen,
Een wel-bron van gedagten.

Wie mag dees bloemen maecker zijn,

Soo wijslijck in ’t ontvouwen,
Der edele blaetjens schoon en fijn,
Mogt ik hem eens aenschouwen.

Hoe lief heb ik hem in ’t gemoet,

Wist ik hem maer te vinden,
‘k Verliet mijn Vaders rijk en goet,
En ging met mijn beminde.

Des ’s middernagt stont Jesus daer,

En riep, ô Maegt! doet open,
Dat wiert zy op haer bed gewaer,
En quam zeer haest geloopen.

Sy heeft haer venster op gedaen,

Daer sag zy voor haer oogen,
Den aldersoeten Jesus staen,
Met schoonheyt overtogen.

Sy sag hem soet en vriendelijk aen,

En neeg tot op der aerden,
Sy sprak, waer komt gy tog van daen,
ô Jongeling! hoog van waerden?

ô Jongelink! van schoonheyt rijk,

Wiens herte sou niet branden?
Noyt zag ik ergens uws gelijk,
In al mijn Vaders Landen.

Ja kuyssche maegt die ik wel ken,

U Liefde is te roemen,
Nu zult gy weeten wie ik ben,
De Maecker van de Bloemen.

Zijt gy ’t mijn alderschoonste Heer,

Mijn liefste, mijn beminden?
Hoe sogt u mijn gemoet soo zeer,
Of ik u eens mogt vinden?

Nu houd mijn Erf, nog Vaderland,

[p. 85]

 

Met u wil ik het wagen;

 

Geleyd mijn met u schoonste hand,

 

Waer ’t u ook sal behagen.

 

O Maegt! wilt gy met my op reys,

 

Soo moet gy ’t al verlaten;

 

U Vader, en zijn schoon Paleys,

 

En al u hooge Staten.

 

U Schoonheyt is mijn dat wel waert,

 

Mijn lief, mijn uytverkooren,

 

Niets is ‘er op de gantsche aerd’,

 

Soo schoon als gy gebooren.

 

Nu leyt mijn heenen waer ’t u lust,

 

ô Schoonheyt noyt volpresen!

 

In u siel ik mijn hert gerust,

 

U eygen wil ik wesen.

 

Hy nam de Maegt by haere hand,

 

Zy ging aen zijne zijde;

 

Ver uyt haer Heydens Vaderland,

 

Door beemden, en door weyden.

 

Zy spraken menig vrindelijk woort:

 

Al gaende weegs te samen,

 

Toen bragt begeerte ’t vragen voort;

 

Hoe is tog uwen Name.

 

Mijn naem, ô Maegt! is wonder schoon,

 

Haer kragt kan ’t hert geneesen,

 

In mijn Heer Vaders hooge trooon,

 

Daer staet zy schoon te lesen.

 

Tot mijn alleen u liefde went,

 

Dient my met hert en sinnen;

 

Mijn naem is Jesus wel bekent,

 

By al die mijn beminnen.

 

Zy sag haer Lief soo minlijk aen,

 

Sy neeg tot op der aerden:

 

En bood hem haer getrouwheyt aen;

 

En hielt hem hoog van waerden.

 

Wie mag mijn liefs Heer Vader zijn,

 

Vergeeft mijn vrye ’t vragen?

 

Komt laet ons samen verder gaen,

 

Ik sal ’t u openbaren.

 

Mijn Vader is soo rijken Man,

 

Sijn Rijk gaet alsoo verre;

 

Hemel, en aerde, hy buygen kan,

 

De Zon, de Maan, en Sterre.

 

Hemel, en Aerde, en alle Goet,

 

Van hem is ’t al gekomen,

 

Tien hondert duysent Engelen soet,

 

Staen altijd tot zijn loven.

 

Zoo is u Vader een Koninck,

[p. 86]

 

En oock soo rijk van goeden:

 

Ey! zegt mijn edele Jongelink schoon,

 

Wie is dog uwen Moeder?

 

Mijn Moeder is een reyne Maegt,

 

Haer Naem is hoog geschreven,

 

Zy heeft my ter werelt gebragt,

 

Reyne Maegt is zy gebleven.

 

Is u Moeder een reyne maegt,

 

Sijt gy een Koninks Soone,

 

Nu segt mijn edele Jongelink schoon:

 

Van waer zijt gy gekomen.

 

Al uyt mijn Vaders Koninkrijk,

 

Daer is ’t soo vol van vreugde;

 

’t Negentig duysent Jaren lang:

 

Is daer maer eene uure.

 

Mijn alderliefste Jongelink schoon,

 

Ik heb soo groot verlangen,

 

Na u Heer Vaders Koninkrijg,

 

Laet ons daer binnen gangen.

 

Schoon Maegt dient my met herte reyn,

 

Mijn rijk sal ik u geven,

 

Dan zult gy altijt by mijn zijn

 

In groote vreugde leven.

 

Sy gingen een soo langen weg,

 

Al door de groene heyde,

 

En quamen voor een kloosterken,

 

Jesus Woude doen scheyde.

 

Mijn alderliefste Jongelink schoon,

 

Moet ik nu van u scheyden,

 

Noyt en hoorde ik droever woort,

 

Van rouw soo moet ik sterven.

 

Hy nam die schoone by der hand,

 

En sprak met soete zinnen:

 

Oorlof schoon Maegt, verbeyd mijn hier,

 

Ik moet nu gaen hier binnen.