Passi, Paesch, en Pinxter gezangen
(1720)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijNevens de vyfthien mysterien van het Roosen-kransje mitsgaders stichtelijke wereltsche liedekens
[pagina 83]
| |
Met een Pap-schotelken in hun hand.
Die witte, vette voetjens die waren bloot,
Hun lipjens als korael soo root,
De soete vette Praterkens,
Die zaten by de Waterkens,
Het Zonneken scheen daer alsoo heet,
Zy deden malkanderen met melk bescheet.
D’een troetelde dat Lammeken zijn hoot,
En d’ander kittelde ’t onder zijn poot:
Het Lammeken ging springen,
Sint Janneken gink singen,
En huppelde en truppelde door de wey,
En dese krollebollekens die dansten alle bey.
En als het danssen was gedaen,
Soo moest dat Lammeken eeten gaen,
En Jesus gaf wat brooyken,
En Joannes gaf wat hooyken,
Ter werelt wasser noyt meerder vreugt,
Als dese twee Couzyntjes waren verheugt.
Joannes zijn kleyne Neefken nam,
En sette hem boven op het Lam:
Schoon Manneken gy moet ryden,
Ik sal u t’huys gaen leyden,
Want Moederken die sal zijn in pijn,
Waer dat wy soo lang gebleven zijn.
Zy zaten en reden al over-hand,
En rolden, en tuymelden in het zand,
En dees twee kleyne Jongskens,
Die deden zulke sprongskens,
En al de Kinderkens zagen hen aen,
Tot dat zy ten laetsten zijn t’huys gegaen.
De Moeder die maekte op staende voet,
Van suyker en melk een pappeken soet,
Daer saten die twee babbaertjes,
Daer aten die twee flabbaertjes,
En waren soo vrolijck en soo bly,
Geen Konings banquet en hadder by.
Naer Tafel soo dankten zy onsen Heer,
En vielen beyde op hun kniekens neer,
Maria zag ’t met vreugden aen,
En heeft haer bey te rust doen gaen,
En zong hen stillekens in den slaep,
En naer het stalleken ging het Schaep.
|
|