Passi, Paesch, en Pinxter gezangen

Nevens de vyfthien mysterien van het Roosen-kransje mitsgaders stichtelijke wereltsche liedekens

Een nieuw Liedeken.

Stemme: De Mey die komt ons by, &c.

HEt was een Harder goet, en soet,
Een Harder die zijn Schaepjes soo bemint,
En waer hem een verlaet, die gaet
Hy soeke, door de regen; kou en wint,
Hy soekt zonder veredriet,
Geen moeyten hy ontsiet,
Hy loopter door doornen, door hagen soo seer,
Tot dat hy mismaekt,
Het Schaedje geraekt,
Wat wil je tog meer.

Al had hy dan zijn leen, doorsneen,

[p. 59]

 

Soo toont hy nog het Schaepje een bly gelaet,

 

Men siet niet dat hy suykt, of sluykt,

 

Of leurt, of sleurt, of dout, of dreygt, of slaet,

 

‘t Is liefd’ al wat hy doet,

 

Hy wascht het in zijn Bloet,

 

Hy slaet, en hy laeft, en hy zalft het weer,

 

Van kladde, van vlek, van allen gebrek;

 

Wat wilje tog meer?

 

Versiet wie dat uytleyt, en weyt,

 

Niet in dit dorre velt van deser aert,

 

Maer in een Land dat groeyt, en bloeyt,

 

Dat altijdt ongeschent zijn Lof bewaert:

 

d’Aerdt Klaver-blaetje schoon

 

Is Godt in drie persoon,

 

Een spijse voor dit schaepje teer,

 

Een voetsel en smaek // Een vreugde vermaek,

 

Wat wilje tog meer?

 

Daer gaet het dier heel bly, en vry,

 

T en vreest voor Leen, nog Wolf, of iet hem deert,

 

Niet komt’er uyt het Wout, soo stout,

 

’t Wordt vry gestut, geschut, en af-gekeert:

 

Den Harder staet en wacht,

 

By dagen en by nacht,

 

Hy en sluymert noch droomt, noch en slaept nimmermeer:

 

Maer blijft’er gestelt,

 

Geduerig in ’t Velt,

 

Wat wilje tog meer?

 

Gy zondaer segt in ’t kort // wat schort,

 

Waerom dat gy den Harder soo verlaet,

 

Is hy te wreet, te fuer // te stuer,

 

Te trots, te schots, te spijtig van gelaet;

 

Sijn wille is bereyt,

 

Tot goet en soetigheyt,

 

Waer loopje, ô schaepje! kijkt om, en keert weer,

 

Al hebje misdaen,

 

Godt sal u onfaen,

 

Wat wille tog meer.