Passi, Paesch, en Pinxter gezangen

Nevens de vyfthien mysterien van het Roosen-kransje mitsgaders stichtelijke wereltsche liedekens

[DOen den tijd]

Stemme: ’t Vuur brant seer.

DOen den tijd,
Pincxter gekomen was,
Zijn verblijd,
Al Gods Discip’len ras,
Zy waren nog by een vergaert,
Haer herten nog te zeer bezwaert,
Dog zijn verlicht,
Door een wonder gezigt.

Een geluyt,

Is daer by haer gehoort,
Dat quam uyt,
Den hoogen Hemel voort,
Regt of daer quam een stercken wint,
En dat vervulde zeer gezwint,
Het gantsche Huys,
Met een seer groot gedruys.

Nog quam daer,

Op dese zelve uur,
Neer op haer,
Gevallen als een vuur,
Gedeelde Tongen over al,
Die saten op dit gants getal,
De minst en meest
Ontfing den Heyl’gen Geest.

Elk een sprak,

Na hem den geest in gaf,
Met gemak,
En het viel haer niet straf,
Wat spraek dat hy wou spreeken daer,
Alwaer d’Omstaenders al te gaer
Hebben gehoort,
Yder zijn eygen woort.

Spraeken doen,

Wel wat een wonder saek,
Onvermoen,
Hooren wy onsen spraek,
Hier spreeken van de Galileen,
Soo klaerlijk, dat van ons niet een

[p. 37]

 

Regt zeggen kan,

 

Daer feylt een letter an?

 

Soo Parthen,

 

Als meed’ den Medeaen,

 

Elamiten,

 

En ook Mezopotaen,

 

Cappadoos, Ponten en Judeen,

 

Asen, Prijgen, en Pamphileen,

 

Van Egypten, Cirenen, van Libeen.

 

Van Roomen, De Joden en noch meer,

 

Heydenen,

 

Bekeert tot Joodsche leer,

 

De Creten en den Arabier,

 

Elk hoort zijn tael nu spreeken hier,

 

Zy staen bedeest,

 

Een yeder was bevreest.

 

Altemael,

 

Spraecken zy met een woord,

 

In zijn tael,

 

Heeft yder hier gehoort,

 

De wonder wercken van den Heer,

 

Die wy nu moeten meer en meer,

 

Prijsen altijt,

 

Waer dat gy bent of zijt.

 

Heylig Geest,

 

Komt op ons dalen mee,

 

Op dit Feest,

 

Komt schenkt ons dog u vree,

 

Ontsteekt dog vuurig ons gemoet,

 

U innig vuur de ziele voet,

 

Het vuur brant zeer,

 

Gods Liefde nog veel meer.