Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op alle de heylige dagen van't gantsche jaar

Van Caecilia. Den 22. November.

't IAar brengt ons weer,
Den Heere ter eer,

Cecilias Feest;

Zingt hoog en neer,
Mans, Maagdekens teer

Vry minst en meest;

Zinget haar witte Kleeren, bepurpert met haar bloet,
Haar lau'ren, haar palmen, haar kroonen,
Waar mee den Heer zijn Bruyt heeft willen lônen

Dees Heeren Maagt,

Nog jong onbedaagt,

Door Voogden dwank

Was nu besteet,
't Was haar lief of leet,

Tegens haar dank:

Men hielt de Bruylofts-feeste; de Maagt droef totter dood,
Met zugten, met traanen betogen,
Klaagde haar noot God en haar zuyvre oogen.

Onder 't geluyt,

Van Orgel, van Fluyt.

Van Stem, Van Snaar,

Zong Christus Bruyt,
Stil, zonder geluyt

Van buyten; maar

[p. 71]

 

Van binnen riep zy luyde al tot den Hemel toe:

 

O Heer! wilt keere mijn vyanden,

 

Die ziel tot val, en lijf zoeken tot schanden.

 

 

 

't Gebed was kort,

 

Maar yverig gestort,

 

Uyt liefde groot,

 

Des God te hant,

 

Zond's Hemels Gesant,

 

tot haren noot:

 

Daalt neder, gaet verkloeken Cecilia mijn Bruyt

 

Haar herte, haar oogen, haar monde,

 

Met moet gesagt, kragt tegen Hel en zonde.

 

 

 

Hier mee, gelijk,

 

Door 't Maal en Muzijk,

 

De nagt belet;

 

't Geselschap scheyt,

 

De Maagt wiert geleyt

 

Naar 't Bruylofts-bedt,

 

Door twintig Camenieren, na eys van haar geslagt:

 

Haar purper, en paarle, gout zware,

 

Leyts' af, en blijft gekleet met zak en hare.

 

 

 

De Maagden haast,

 

Van wonder verbaast

 

Te roepen staan;

 

De Maar terstont,

 

Wert klaarlijk verkont

 

Valeriaan

 

Komt binnen, vint de Maget ter aarden in't gebed;

 

Hy smeekte, hy vreesde, hy brande,

 

Onroerig dog, regt als geknogt met bande.

 

 

 

De Maagt met moet,

 

Den Edelman groet,

 

Spreekt moedig uyt:

 

Ziet wat gy doet,

 

Roert hant nogte voet

 

Aan Christus Bruyt;

 

't Is zeven Iaar geleden dat ik hem gaf mijn trouw,

[p. 72]

 

Des zont hy, terstont my, om t' weeren,

 

Een Engel, die b'waart ziel en lijf in eeren.

 

 

 

Luystert niet meer,

 

De Maagt hout haar eer,

 

Tot 's vyants roof:

 

De Ridder mee,

 

Krijgt Palm-krans en vree,

 

Door 't waar Geloof,

 

Dat zy na weynig dagen bezeeg'len met haar bloet;

 

Dus zingt nu, speelt springt nu, te meere,

 

Tot glory Gods, Cecilia ter eere.