Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Muysjen in de val.
WEl wie heeft my berooft,
Van 't geen my was belooft,
De schoonste Isabel, Die waerde Keyserin,
Is uyt de kist ik vint een ander romp daer
| |
[pagina 35]
| |
in,
Ik vreese dat ik weer,
By Keyser Karel keer,
Die zijn vergramde hant seer hart op my sal slaen
Om dat ik zijn Gebod niet beeter heb voldaen:
Neen, 't kan nogtans niet zijn,
Want mijne sorg en pijn,
Die ik tot aller tijd gedragen heb voor haer.
Stelt mijn hert weer gerust, en maekt de sake klaer.
't Is dog ons Keyserin,
Ik seg by na Goddin,
Dees schoonheyts eygen beelt, en al wat in 't gemeen,
De wereld fraeyheyt heeft, Dat was in haer alleen,
Siet nu dit beelt eens aen,
Siet nu haer wesen staen,
Dat aerdig root, dat van Natura was gezaeyt,
In 't midden van de wang, ist niet weer af gemaeyt?
Ik schrik als ik bedenk,
Dat een de minste wenk,
Deed beven al het Hof, en sprak zy dan een woort,
Dat wert voor een Orakel van ons aengehoort.
Dat glinsterenis vergaen,
De tong-riem is ontdaen,
Den aengenamen reuk van haren ademtogt,
Is nu verkeert in stank,en zwaer benaude logt.
Bemerckt eens haer cieraet,
Haer Keyserlijk gewaet:
De ketens die zy draegt, zijn wormen vet en glat,
Daer zy te vooren niet als Goud en Paerlen had.
Hoe slegt staet nu het hooft,
Van zijn paruyk berooft,
Aen yeder haer nu hangt een worm, Die door en door,
Staeg knaegt het hooft, daer 't al eerst plagt te schricken voor.
Wie had oyt gedagt,
O doot! dat uwe magt,
Niet aensien meer en sou des Keysers hooge moet,
Als eenen armen mensch, een slaef, een veege doet.
Gy maekt het al gelijk,
On-edel, arm, en rijk,
Maer wie dat dan daer heeft van deugt een volle maet,
Die stelm' in 't eeuwig Rijk in een verheven staet.
Ey! waerde Keyserin,
Ik bid u om die min
| |
[pagina 36]
| |
Van Jesus, segt my eens, hoe 't met u Ziel al gaet,
Wat Rijk besit gy nu, wat lant, wat volk, wat staet?
Fy werelt met u pragt,
Fy werelt met u magt,
De kroon die gy ons geeft, keert die so haest in stof,
En vliet die soo haest van ons, soo dier betaalde lof?
Neen Borgia niet meer,
En mint soo broosen eer,
Nog stof, nog rook, nog wint, nog schaduw' van een riet,
Nog pure ydelheyt, ja selver min als niet.
't Is best dat ik mijn Staet,
En 's werelts Goet verlaet,
En in Compagny my voeg, die Jesus eer,
Verheft tot in de Logt, van waer w' hem wagten weer.
|
|