Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: In een prieel van bloemen.
HOe dus, gy Vriessche koppen?
Waer toe dit groot geraes?
Waer toe alle die stroppen,
Gedraeyt op Bonifaes,
Verdienen zijn weldaden,
Waer mee gy zijt belade,
Sulk loon ô Vriessche dwaes?
Wel hoe dus hart van nacken?
Veel harder als een steen!
Durft gy aen stucken hacken,
De leden van den geen,
Die u tot 't eeuwig leeven,
Den ingank heeft gegeven?
Ey, foey, het heeft geen reen!
Heeft uw wel oyt voor dese,
Soo lang de Eeu-
| |
[pagina 20]
| |
wen staen,
Yemant sulk goet bewesen?
Yemant soo veel gedaen,
Als gy u groote sonden,
Neerlaagt, heeft u ontbonden,
Bonifaes, door zijn vermaen.
Hy verliet Engelande,
Hy liet zijn Edel Huys,
Om in ons woeste strande,
Te preeken Christus Kruys,
Door last van die te Romen,
Naer Petrus hadd' bekomen,
Te senden Dienaers kuys.
Maer wel tot uwer baten,
Ja 't opperste genot,
Als die u deed verlaten,
Voor eenen waren God,
De valscheyt en de vlecken,
Doen uyt u Zielen trecken,
Door 't Doopsel heylig lot.
En nu was hy gekomen,
Om u van minst te meest,
Te sterken, en te vroomen,
Door Chrisma, inden Geest:
Wat weldaet ist van allen,
Waerom gy overvallen,
Dees Man komt onbevreest.
Baldadige Vyanden,
Gaet vry aldus te werk,
Houwt, hackt, bebloede handen,
Den Stigter van u Kerk,
Ja stort regt als Verraders,
Dat diere bloet uws Vaders,
Og! die 's u Zielens-merk.
Den tijt sal nog eens komen,
Dat door 't vergoten bloet,
Sijn Graft-stee uyt sal stroomen,
Een klare water-vloet,
En dat om t' allen tijden,
De werelt te verblijden,
U quaet, voor al zijn goet.
Schikt maer dat gy u sonden,
Met Christelijke boet,
Nu en tot allen stonden,
Mee-waerdelijk vergoet.
Hout zijn gepreekte woorden,
Bid voor 't Land, dat hem moorde,
Volgt hem met goede moet.
|
|