Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer

Van Sinte Dorothea. Den 6. Februari.

Stemme: O Eeuwig God almagtig.

't MOet regenen of vriesen,
Dat brengt de Winter mee,
Wie soud hier anders kiesen
Sprak wijlen Dorothee?
Wanneer zy hing getogen
Voor Christus aen de pley;
Nu moetmen wat gedogen,
Hier namaels komt de Mey.

De Mey van 't eeuwig Leven,

Daer is geen Herfst nog Lent,
Geen sweten nog geen beven,
Men blijft daer ongeschent:
De Lelien en Roosen,

[p. 11]

 

Zijn in dat Land gewoon,

 

Te blinken en te bloosen,

 

Altijd al even schoon.

 

 

 

O Lent, O soete Somer!

 

Na u verlang mijn Geest,

 

U wensch maeckt my heel vromer,

 

Als yemand oyt geweest,

 

In d' aldergrootste lusten,

 

Des Werelts hebben mag,

 

Want eeuwig sal ik rusten,

 

Voor eenen harder dag.

 

 

 

Al diergelijke woorden,

 

Sprak Dorothea fier,

 

Daer het den Regter hoorden,

 

Terwijlen den Griffier,

 

Nu voor hadde gelesen,

 

Haer Vonnisse des doods,

 

En tot het swaert verwesen,

 

De reyne diensmaegt Gods.

 

 

 

Hy nog belust tot gecken,

 

Soo als sy ging ter doot,

 

Sprak, wilt gy soo vertrecken,

 

Schoon kind, na de open schoot,

 

Uw's Bruydegoms? daer de Hoven,

 

Haer vrugten alle Maent,

 

Soo dragen als beloven,

 

De Christenen vermaent?

 

 

 

Sent my soo komt gelegen,

 

Een proefje drie of vier,

 

Van dien gebloemde zegen;

 

Sy sprak, 'k sal 't doen Griffier:

 

En trad gemoedigt heenen,

 

Na 't bloedige schavot,

 

Bad God, wilt hem verleenen,

 

Genae voor desen spot.

 

 

 

Mits daeld' een Engel neder,

 

Brengt Paradijs gewas,

 

Sy sprak brengt dit stracx weder,

 

Om Gods wil brengt het ras,

 

Terwijlse my onthoofden,

 

U is tog wel bekent,

 

Aen wie ik flus beloofden,

 

Dit hemelsche present.

 

 

 

Den Engel sweefden heene,

 

De maegt vergoot haer bloet,

 

En d' Engel is verscheene,

 

Met soo verweend een groet;

 

Theophilis herte verkeerde,

 

Door 't wonder over groot,

 

Dat hy Gods Hof begeerde,

 

Door 't zwaert gebragt ter dood.

 

 

 

O Dorothee! des Heeren,

 

Getrouwe Martelars,

 

U voorschirft doet ons leeren,

 

Al wat hier suur of harts,

 

Te lijden valt, soo dragen,

 

Gelijk men is gewent,

 

Des Winters op 't behagen,

 

Van d' Hemelrijksche Lent.