Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
Auteursrechtvrij
[pagina 12]
| |
Stemme: Sal ik nog langer met, &c.
GElyk men siet groote stroomen,
Als de sneeuw door de Sonne smelt,
Het water van de Bergen komen,
En ruysing dalen in het veld,
Werpen ter neer, tot elken keer,
De Kerken, Huysen, Boomen ende Vee,
Tot dat zijn kragt verloren blijft in de Zee.
Even met sulken rasernye,
Met sulken fury en geweld,
Binnen de Stad Alexandrien,
Werden de Christenen gequeld,
Berooft, gebloot, gewond, gedood,
Seer jammerlijk gesmeten en geplaegt,
En dan ter laetsten uyt de Stad gejaegt.
Een Tovenaer boos en bloedgierig,
Was oorsaek van dit wreed bestaen,
Hy sag de Christenen seer vierig,
En zijn Afgodery vergaen:
Riep met verdriet, en siet gij niet,
Ons Kerken werden desolaet,
En onse goden-dienst die word versmaet.
Sullen wy dan nog meer gehengen,
Gy oude Borgerye, dat,
Ons dese vreemde Christenen brengen
Een nieuw geloof in onse Stad?
Van een God, die selfs bespot,
Gekruyst, gedood is in zijn eygen land,
Dat wy 't gedoogen is een groote schand.
Daer sagmen 't volk bloedsugtig loopen,
Gelijk de Wolf na 't Schaepje doet,
Om hare handen te gaen doopen,
In het onnosel Christen bloet,
Met groot gedruys,
werd yeder huys,
Dat voor een Christen was bekent,
Berooft, gebrooken en deerlijk geschent.
Daer was een Maegt ter selve Stede,
Met name Apollonia,
Nu wel bejaert, eerbaer van zeden,
Van goeden Naem, Die vroeg en spa,
Was in 't Gebed, en Christus Wet,
Soo wel geoeffend, en in Deugt geleert,
Dat zy van yder was met regt ge-eert.
Men heeft dees Maget voor alle saken
Voor eenen afgod neergeset,
Men seid' zy Christum zou versaken,
En d' afgo'on offer doen na hare wet,
't Welk so sy koen, niet wilde doen,
En blijven Christum haren God getrouw,
Datmen haer levendig verbranden sou.
| |
[pagina 13]
| |
Maer Apollonia van binnen,
Ontsteeken met een yver groot,
Der Martelaren Kroon te winnen,
En sterven soo gewenschten dood,
Heeft daer geseit, ik ben bereyt,
Voor mijnen God, die ik soo seer bemin,
Een wreeden dood te lijden naar u sin.
Waer op zy vreeselijk verbeten,
Terwijl de Maget stille stond,
Wierd op haer aensigt seer gesmeten,
De tanden sloegense uyt haer mond,
Doen wierd de Maget weerom gevraegt,
Of zy de afgoden Eere wilde doen,
Of na 't bereide vyer haer datelijk spoen.
Gods Geest onstak in haer van binnen,
Een vyer dat alle pijn verstoot,
Waer door zy alles kon verwinnen,
En als een Sampson ging ter dood,
Sy sprong in 't vyer, door Gods bestier,
Haer yver wies soo na de Martel-kroon,
Dat zy niet tragt, als zijn by Godes Soon.
Daer sit sy nu so hoog verheven
By 't Hemelsche geselschap soet,
Sy wenscht niet meer op d' Aerd te leven,
Maer wordt van 't hemelsch heyr begroet:
Sy krijgt tot loon, een schoone kroon,
Wiens glory noyt gedagt bedenken kan,
Men roept haer hulp in nood en Tand-pijn an.
|
|