Oude ende nieuwe lof-sangen, die gemeenlijk gesongen worden op de geboorte ons heeren Jesu Christi, van kers-nagt, tot Maria Ligtmisse toe
(1718)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Op degemeene Voys.O Kers nagt schoonder dan de dagen,
Hoe kan Herodes ’t Ligt verdragen,
Dat in u duysternisse blinkt,
En wordt geviert en aengebeden,
Sijn hoogmoet luystert na geen reden,
Hoe scherp die in zijn ooren klinkt.
Hy poogt d’onnoosle te vernielen,
Door ’t moorden van onnoosele zielen,
En wekt een Stad en Land geschrey,
In Bethlem, en op den acker:
En maekt den geest van Rachel wakker,
Die waren gaet door Beemd’ en Wey.
Dan na ’t Westen, dan na ’t Oosten,
Wie sal de droeve Moeder troosten?
| |
[pagina 11]
| |
Nu zy haer lieve kinders derft?
Nu zy die siet in ’t bloet versmooren,
Al eerse naeuwlijks zijn gebooren,
En soo veel Swaerden root geverft?
Zy siet de Melk op de tippen?
Van die bestorve en bleeke Lippen,
Gerukt nog vers van ’s moeders borst;
Zy siet de teere Traentjes hangen!
Als dauw aen druppels op de Wangen:
Sy sietse vuyl van bloed bemorst.
De wink-braen dekt nu met zijn boogjes,
Gelooken, en geen lacchend’ oogjens,
Die straelden tot in ’t Moeders hert;
Als sterren die met haer gewemel:
Het aenschijn schiepen tot een Hemel,
Eer ’t met een mist betrokken wert.
Wie kan d’ellend’ en jammer noemen,
En telle soo veel jonge Bloemen?
Die doen verwelkten, eerse nog;
Haer frisse bladeren ontlooken,
En lieffelijk voor yeder rooken;
En ’s morgens dronken ’t eerste sog.
Soo velt de Zeys de kooren-aren,
Soo schud een buy de groene blaren:
Wanneer het stormt in ’t wilde wout;
Wat kan de blinde staet-sugt brouwen,
Wanneerse raest uyt mis-vertrouwen,
Wat luyd soo schendig dat haar rout?
Bedrukte Rachel schort dat waren,
U Kinders sterven Martelaren;
En eerstelingen van het zaed:
Dat uyt u bloet begint te groeyen,
En heerlijk tot Gods eer sal bloeyen!
En door geen wreetheyt en vergaat.
|
|