Binnen de Poolcirkel

[p. 159]

XXIV.
Wedloop met de dooi.

'Het komt me voor, dat de zee minder drijfijs bevat dan gisteren', zei Stefansson op de avond van de vierde Juni. 'Misschien krijgen we open water, dan kunnen we eindelijk naar de volgende schots oversteken. De afstand is stellig niet groter dan een kilometer of drie'.

'Wat een zonde van al dat lekkere eten', bromde Storkerson, 'want we kunnen het niet meenemen'.

'Laat de meeuwen ook eens een vrolijke dag hebben', antwoordde Stefansson op deze klacht. 'Wij komen heus wel aan onze portie'.

'Hadden we maar niet zoveel zeehonden vermoord', zei Ole een beetje treurig. 'Maar een mens is nooit tevreden. Heeft hij zijn eten voor vandaag dan denkt hij al vast aan morgen en als hij ook voor die dag genoeg heeft, dan wil hij ook nog voor de volgende week gedekt zijn.'

'Zo is het nu eenmaal', zei Stefansson. 'De mens is de heer der schepping en hij houdt alleen rekening met zichzelf. De rest is maar bijzaak. Gelukkig, dat er nog voldoende zeehonden over zijn gebleven'.

'Dat is een schrale troost voor de dode beesten', vond Andreasen.

[p. 160]

'Laten we dan afspreken, dat de dieren, die in onze magen verdwenen zijn het prettig gevonden hebben, dat ze zich zo nuttig konden maken', zei Stefansson. 'Je kunt hier in het noorden geen vegetariër zijn, hoe prijzenswaardig dit principe ook mag zijn'.

Toen de mannen de volgende dag buiten de tent kwamen, was de zee ten oosten van hun eiland ijsvrij.

'Nu kunnen we verder', zei Stefansson. 'We zullen meteen de boot laden en naar de volgende schots oversteken'. Hij maakte met Ole en drie der honden de eerste overtocht, zette hen op de andere kant af en keerde terug om de overige honden en een deel van de vleesvoorraad te halen. Vier maal ging hij heen en weer en de laatste maal nam hij Storker mee. Meer dan een ton levensmiddelen moesten ze op hun eiland achterlaten. Reeds cirkelden honderden meeuwen boven de voorraad. De boot stak in zee en meteen stortten ze zich krijsend en gillend op het vlees.

'Vooruit maar, jongens', bromde Storker. 'We zaaien niet, we maaien niet en leven er toch goed van. Doe jullie je best maar voordat de ijsberen er bij komen. Die krijgen toch wel genoeg'.

'Als we nu recht toe recht aan konden lopen, dan waren we in een dag of drie aan land', zei Stefansson, toen ze de volgende morgen opbraken om hun reis voort te zetten.

[p. t.o. 160]

Een ijsbeer wandelde het kamp binnen (pag. 152).

Rendier, het paard der poolstreken (pag. 165).

[p. 161]

'Maar ik ben bang, dat we nog heel wat omwegen moeten maken'.

'We zullen voor de volgende keer een boulevard laten aanleggen', lachte Ole, 'en in afwachting daarvan maar de kortste weg kiezen. Het weer, dat we nu hebben is wel het best geschikt om hier te reizen'.

De hemel was geheel bedekt, de wolken, welke boven open water hingen waren donker gekleurd, terwijl die, welke boven het ijs dreven veel lichter van kleur waren. 'Ja, dat zijn goede wegwijzers', zei Stefansson. 'Nu weten we tenminste in welke richting we moeten lopen, om de geulen te vermijden. Het enige bezwaar is, dat je op de grond geen heuvel van een dal kunt onderscheiden'.

Op dergelijke bewolkte dagen zijn er namelijk geen schaduwen, alles is egaal grijs en alles lijkt volkomen vlak. Elk ogenblik loop je dan tegen een klomp ijs aan of zak je tot je knieën in een gat gevuld met kletsnatte sneeuw. Maar desondanks hadden de reizigers liever bewolkt weer dan heldere zonneschijn.

Zo zwierven ze drie weken over de ijsschotsen, nu eens noordwaarts, dan weer oostwaarts, al naar gelang van het open water, dat hun de weg versperde. Ze naderden ongemerkt het vaste land en toen ze op een dag een baggerpartij van een kleine dertig kilometer achter de rug hadden, waarbij ze soms tot aan hun middel door het water moesten waden, terwijl de honden moesten zwemmen, stonden ze op het vaste landijs. Een kilometer verder aan-

[p. 162]

schouwden ze het heerlijk groene strand van Banks-eiland. Drie maanden lang hadden ze zich op de wankele ijsschotsen van de Arctische Oceaan bevonden, waar elk ogenblik de dood hen kon verrassen, waar ze ieder moment in een spleet hadden kunnen verzinken.

Een weldadig gevoel van veiligheid kwam over de drie moedige reizigers. Ze hadden weer vaste grond onder de voeten, ze konden weer rustig gaan slapen, zonder bang te zijn, dat het ijs onder hen plotseling zou scheuren, dat de schots, waarop ze zaten zou kantelen.

Ze waren in hun opzet geslaagd. Door deze reis tot een goed einde te brengen hadden ze bewezen, dat het mogelijk is, zo lang als je wil over het poolijs te trekken en van de opbrengst der jacht te leven, zelfs op honderden kilometers van de kust verwijderd. Ze hadden het vraagstuk der voedselvoorziening, waarover de organisatoren van poolexpedities zich voortdurend het hoofd braken, practisch opgelost.

Op 25 Juni zetten ze voet aan wal en eerst in September waren ze op Herschel-Eiland terug. Daar ontmoetten ze enkele oude bekenden uit Alaska. De mannen trokken gezichten, alsof ze drie geestverschijningen zagen. Hun ogen puilden hun uit het hoofd van verbazing. Eindelijk slaagde één er in de algemene verbazing onder woorden te brengen: 'Dat is Stefansson niet, dat kan hem niet zijn. Die is door de vissen opgevreten!'

Maar het waren Stefansson en en zijn beide makkers na-

[p. 163]

tuurlijk wel. Ze zagen er uit alsof ze zo van een vacantiereis kwamen, opgewekt, gezond en welgedaan. Ze waren vet geworden van het goede leven, dat ze in die vijf maanden geleid hadden en de honden zagen er uit, alsof ze al die tijd niet gewerkt hadden. Geen enkele was er verloren gegaan.

Vijf maanden lang hadden drie mannen en zes honden gereisd over de onafzienbare ijsvlakten van de Arctische Oceaan en langs de kusten van onbekend en onbewoond land en practisch waren ze geen enkele keer zonder eten gaan slapen of zonder ontbijt verder getrokken.

En Natkusiak? Die had spijt, dat hij niet meegegaan was. Veel eten, prettig reizen en...... veel verdienen, wat had hij allemaal gemist!

'Dat is het berouw na de zonde, Natkusiak', troostte Stefansson hem spottend.