Binnen de Poolcirkel

[p. 164]

XXV.
De Arctische Prairies.

Vijfhonderd jaar geleden dachten de mensen, dat de aarde een platte schijf was, wisten de meeste Amsterdammers niet, waar Parijs lag, zoals nu heel wat Amerikanen nog niet weten, dat niet Den Haag, maar Amsterdam de hoofdstad van Nederland is.

Van het bestaan van Amerika hadden de mensen indertijd niet het minste vermoeden en nog eeuwen na de ontdekking van dat werelddeel door Columbus kwam het niet in hun hoofden op, dat er misschien daar ginds in het hoge noorden een rijk land zou kunnen bestaan.

Na het verhaal van Stefansson weten we beter. We weten nu, dat de zogenaamde 'Barren Grounds', dat zijn de Dorre Landen, inderdaad niet dor zijn, maar rijk als bijna geen ander deel der aarde.

Sedert de prairies van de Verenigde Staten en Canada in cultuur zijn gebracht ten behoeve van de graanbouw en niet meer uitsluitend voor de veeteelt worden gebruikt, treft men de grootste grasvlakten aan ten noorden van de zogenaamde boomgrens. De helft van deze noordelijke weidegronden bevindt zich in Europa en Azië, de rest in Alaska en Canada. Langs de boorden van de Noordelijke IJszee

[p. 165]

liggen in Noord Amerika 2.500.000 vierkante kilometer prairieland, waar sedert eeuwen ontelbare kudden caribu's gezworven en gegraasd hebben. Geen winter deert deze dieren. Ze vinden hun voedsel ook als de sneeuw het land bedekt en de poolwinter de grond heeft doen bevriezen. Ze krabben de sneeuw en het ijs weg en rukken met hun beweeglijke lippen het mos uit de bevroren bodem.

Hoe iemand deze streken de 'Barren Grounds' heeft kunnen noemen is een raadsel. Het is mogelijk, dat de naam gegeven is door iemand, die er nooit geweest is en die maar aangenomen heeft, dat boven de poolcirkel geen leven mogelijk is. Of het was een reiziger, die uit een dicht bebost land kwam. Want bomen groeien er niet, dat is waar.

Langzamerhand beginnen de mensen, die het weten kunnen deze streken dan ook de 'Noordelijke Weidegronden' of de 'Arctische Prairies' te noemen.

Een bloeiende rendierteelt is zich daar aan het ontwikkelen, vooral in Alaska, waar de regering van de Verenigde Staten zich veel moeite geeft deze teelt te bevorderen.

In de jaren liggende tussen 1892 en 1902 werden door de regering der Verenigde Staten 1280 rendieren uit Siberië naar Alaska gebracht en in 1925 was het aantal reeds aangegroeid tot 300.000, allen afstammelingen van de geimporteerde dieren.

[p. 166]

Als je in een of andere grote Amerikaanse stad komt kun je in een duur restaurant rendier-bout bestellen. Dat is een delicatesse, die de Eskimo's eten, zoals wij brood. Over tien jaar krijgen we het vlees misschien ook in Holland, want de noordelijke weidegronden zijn zo vruchtbaar, dat ze in staat zijn voldoende rendieren te voeden om de hele wereld van vlees te voorzien.

Voorlopig zijn we er echter nog niet aan toe en moeten we ons tevreden stellen met bevroren vlees uit Argetinië. Maar als je van plan bent binnenkort toch te emigreren en ergens een veefarm te beginnen, denk dan eens aan die prairies van de noordkust van Alaska en Canada. Misschien wordt je dan wel 'rendier-cowboy'.

[p. 169]