Binnen de Poolcirkel

[p. 114]

XVII.
Haal even een doosje lucifers.

Jullie herinnert je natuurlijk nog wel hoe verbaasd Stefansson was toen hij het hoge noorden zo heel anders vond als hij zich had voorgesteld. De koudste winters waren er niet kouder dan in sommige delen van de Verenigde Staten waar de kinderen desondanks toch dagelijks naar school gingen. Hij merkte, dat er minder sneeuw viel dan in zijn eigen land en dat de planten er twee maal zo hard groeiden als ergens anders.

Na geruime tijd in het land der Eskimo's te hebben doorgebracht kwam hij tot de slotsom, dat het klimaat er gezond was en dat het een grote rijkdom bezat aan wild, vis en pelsdieren. Hij ontmoette er een vriendelijk en opgewekt volk dat van jacht en visserij bestond. Weliswaar hadden sommige Eskimo's thee, tabak, suiker en andere artikelen leren gebruiken, die ze van blanke handelaars kochten, maar geen enkele bewoner was toch afhankelijk van de invoer uit andere delen der aarde. Sedert eeuwen leverde hun eigen land alles op, wat ze voor hun levensonderhoud nodig hadden.

En nadat Stefansson de levensgewoonten der Eskimo's bestudeerd had gedurende zijn verblijf daar ginds en alle

[p. 115]

stammen had leren kennen, besloot hij hun levenswijs na te volgen. Hij was even sterk en levenslustig als zijn Eskimo-vrienden en was van mening, dat wat zij konden presteren hij ook kon.

Dus nam hij zich voor een grote reis naar nog onbekende gebieden te maken zonder grote voorraden levensmiddelen mee te slepen. Wat hij en zijn mannen en honden onderweg nodig hadden moest het land zelf opleveren. Andere blanken, die in de buurt woonden, verklaarden dit voornemen als dwaasheid. Zij waren van mening dat beschaafde mensen, die een tocht van een jaar wilden maken door die volkomen verlaten streken genoeg levensmiddelen mee moesten nemen om minstens twaalf maanden op te kunnen teren. De commandant van de bereden politie op Herschel Eiland dreigde zelfs den onderzoeker uit Canada te zetten als hij zijn voornemen om zelfmoord te plegen, door er zonder voorraden op uit te trekken, niet opgaf. De wet, die de politie hiertoe de bevoegdheid geeft werd afgekondigd na de grote Yukon Goldrush in de jaren 1898 en 1899. In die tijd kwamen talrijke blanken van honger om, omdat zij niet voldoende levensmiddelen hadden meegenomen en niet bekwaam genoeg waren om door middel van de jacht in hun levensonderhoud te voorzien.

Die commandant wist natuurlijk niet, dat Stefansson een bekwaam jager was, die best in staat was voor zichzelf te zorgen. Hij stond dus volkomen in zijn recht toen hij

[p. 116]

Stefansson weigerde hem de nodige lucifers te verschaffen, die op zo'n grote reis nu eenmaal onontbeerlijk zijn. Door deze weigering hoopte hij den ontdekkingsreiziger te dwingen naar Point Barrow te gaan om die noodzakelijke ingredienten voor de tocht te halen. Point Barrow ligt zeshonderd kilometer westelijker dan Herschel Eiland. Daar kon hij niet voor de herfst aankomen en zou er dan de winter moeten overblijven, warm opgeborgen en wel verzorgd bij de handelaars van de noordkust van Alaska. De politie-chef had besloten den roekenlozen jongeman tegen zichzelf in bescherming te nemen.

Hoewel hij diep teleurgesteld was over de weigering van den commandant besloot Stefansson de lange reis naar Point Barrow te maken. Hij verloor er een heel jaar mee. Natuurlijk had hij eerst van te voren overwogen of het strikt noodzakelijk was lucifers onderweg mee te nemen. In theorie is het namelijk mogelijk om zonder lucifers zo'n reis te maken. Lucifers zijn een product van de blanke beschaving en voordat de blanken tot dat deel van de wereld waren doorgedrongen maakten de Eskimo's ook vuur. Lucifers zijn eerder een gemak dan een noodzakelijkheid want men kan zich met vuursteen en tondeldoos ook behelpen. Dit kost echter heel wat meer tijd dan het aanstrijken van een lucifer, vooral bij zeer koud weer.

Stefansson en zijn vriend Dr. Anderson waren direct bereid zich op deze laatste wijze te helpen, maar de Eskimo's, die hen zouden vergezellen waren van mening,

[p. 117]

dat ze beslist niet meer buiten lucifers konden. Ze wilden wel mee, als ze er zeker van waren, dat ze op elk gewenst ogenblik hun pijp konden aansteken en dat gaat nu eenmaal niet met een vuursteen.

In verband met deze bezwaren besloot Stefansson dan maar om eerst lucifers te gaan halen bij Point Barrow.

Het was op deze reis, dat Stefansson het avontuur beleefde met de niet goed geventileerde sneeuwhut, waarover we in hoofdstuk XI geschreven hebben.

Uit bovenstaande korte beschrijving zien jullie welke moeilijkheden den onderzoeker in de weg gelegd werden voor hij eindelijk aan zijn werk kon beginnen.