Binnen de Poolcirkel

[p. 84]

XII.
Baas boven baas.

We hebben allemaal wel eens een spannend avontuur beleefd, hetzij een brand of een auto-ongeluk of iets dergelijks. En natuurlijk hebben we onze belevenissen in geuren en kleuren verteld in de kring van familie en kennissen. Dan zal het jullie ook wel opgevallen zijn dat er onder de aanwezigen steeds iemand was, die het nog spannender had meegemaakt, die om zo te zeggen een nog sterker staaltje wist te vertellen, de baas boven de baas.

Dat komt ook voor onder de Eskimo's, hoor! We moeten ons vooral niet verbeelden, dat wij het alleen-verkooprecht van dergelijke praatjes bezitten.

In hoofdstuk VIII vertelden we jullie een en ander van een ontdekkingsreis die Stefansson maakte naar een tot dusver onbekende Eskimo-stam. Die aardige en gastvrije mensen brachten hem aan zijn verstand, dat de uitvindingen der blanken maar kinderspel waren vergeleken bij de macht, die hun tovenaars bezaten.

Evenals hun voorouders dat duizenden jaren voor hen gedaan hadden gebruikten de leden van die stam nog steeds pijlen en bogen als wapenen voor de jacht. De

[p. 85]

pijlpunten waren gemaakt van koper, welk metaal in die streek veel gevonden wordt. Stefansson stelde uit de aard der zaak groot belang in die wapens en vroeg de mannen hem eens te laten zien, op welke wijze zij ze gebruikten. Ogenblikkelijk waren ze bereid hun vaardigheid in het boogschieten te vertonen. Er werd een blok sneeuw overeind gezet bij wijze van doel en de Eskimo's waren in staat van een afstand van dertig tot vijf en dertig meter dit doel zonder mankeren te raken met hun pijlen. Zelfs waren er enkelen, die hun pijlen tachtig tot negentig meter ver konden schieten, maar dat waren dan ook de beste boogschutters. Wild raakten ze doorgaans op niet groter afstand dan veertig meter, een hoogst enkele keer eens op zestig meter.

Nadat ze hun kunsten vertoond hadden zette Stefansson op tweehonderd meter afstand een stok in de sneeuw en legde zijn geweer aan om hun te tonen, op welke wijze de blanken het wild neerlegden. De Eskimo's keken rustig toe bij deze voorbereidingen, want ze hadden er niet de minste idee van, wat hij van plan was uit te spoken. De hevige knal van het schot joeg de mensen plotseling de schrik op het lijf. De vrouwen en kinderen renden hals over kop hun huizen binnen terwijl ook de mannen aan de haal gingen en zich achter een berg sneeuw op een meter of vijftien afstand verscholen, waar ze de gebeurtenis opgewonden met elkander stonden te bepraten. Stefansson liep ze achterna en vroeg hun of ze met hem

[p. 86]

mee wilden gaan naar de stok om te kijken wat er mee gebeurd was. Na veel vieren en vijven lieten drie mannen zich overhalen om mee te gaan, maar ongelukkig genoeg had Stefansson het doel gemist, zodat er niets aan de stok te zien was. De Eskimo's voelden zich zichtbaar opgelucht, maar toen hij zeide, dat hij het nog eens proberen wilde begonnen ze er ernstig tegen te protesteren.

'Begrijp je dan niet', zei een van hen, 'dat je met dat Iawaai de zeehonden wegjaagt en dat wij dan van gebrek moeten omkomen'.

'Bij de stammen in het westen gebruiken ze allemaal deze dingen, die ze geweren noemen, als ze op de zeehondenjacht gaan', verklaarde Stefansson. 'En de dieren worden er werkelijk niet door verschrikt'.

Stefansson liet zich er niet van af brengen hun te tonen, dat hij die stok op tweehonderd meter afstand kon raken. Opnieuw legde hij aan en schoot. Deze keer miste hij het doel niet. Nu wees hij de mensen op het gat, dat de kogel gemaakt had. Zonder veel belangstelling te tonen keken ze er naar en begonnen toen opnieuw hun mening te zeggen over het lawaai dat dat geweer maakte.

Daarna vertelde Stefansson de beleefd luisterende Eskimo's dat hij in staat was op dubbel zo grote afstand een ijsbeer dood te schieten.

'Dat is allemaal heel mooi', zei één van de lui, 'maar kun je ook een caribu raken, die aan de andere kant van de berg loopt te grazen?'

[p. 87]

'Nee, natuurlijk niet', antwoordde Stefansson.

'Dan is dat ding van jou ook helemaal niets bizonders', vond de man. 'Bij een van de stammen, die wat verder die kant op wonen, is een medicijnman, die een toverpijl heeft, waarmee hij over de allerhoogste berg heen een caribu kan doden!'

Een andere keer liet hij zijn nieuwe vrienden zijn prismakijker zien en verklaarde, hoe hij daarmee dingen kon zien, die met het oog niet waar te nemen waren. Met grote belangstelling bekeken zij het instrument en waren opgetogen, toen ze het wonder met eigen ogen mochten proberen. Dat vonden ze prachtig en dadelijk vroeg iemand: 'Nu heb je ons caribu's laten zien, die er vandaag zijn. Kijk nu ook eens door je wonderglas of je de caribu's kunt zien, die er morgen zullen zijn, dan weten we ten minste waar we moeten gaan liggen om ze te vangen'.

'Ja maar, dat gaat niet', zei Stefansson verbaasd. 'Je kunt toch niet zien, wat er morgen zal gebeuren'.

'Dan is het ook geen wonderglas, wat je daar hebt', antwoordde de man teleurgesteld. 'Onze tovenaars kunnen dat wel. Die hebben tovermiddelen, waar door ze zien kunnen, wat er morgen zal gebeuren'.