Binnen de Poolcirkel

[p. 45]

VI.
Feestmaaltijden met klaagliederen.

De kleine stoet trok over het hobbelige ijs langs de kust. Voorop liep Natkusiak, die er voor moest zorgen dat de grootste oneffenheden vermeden werden. Dan volgde de zware slede, die door zes honden getrokken werd en daar achter liep Tannaumirk, die belast was met het in evenwicht houden van de slee. Op moeilijke gedeelten hielpen zij de honden het zware voertuig verder te slepen. Stefansson liep naast de slee, het geweer op de schouder terwijl hij rondspiedde naar wild. Hij had op zich genomen de kleine groep van voedsel te voorzien en hij twijfelde er niet aan of dit zou hem wel gelukken.

Nog verscheidene malen keek hij om naar het groepje tenten, dat hij met 'thuis' betitelde. Dat tehuis had hij nu achter zich gelaten om naar onbekende streken te trekken. Hij wist, dat er grote gevaren aan de reis verbonden waren. Ze konden onderweg ziek worden en ver van iedere menselijke samenleving verwijderd zouden ze geen hulp kunnen krijgen. Ze zouden door gebrek aan wild kunnen omkomen van de honger. En veronderstel eens, dat ze inderdaad een troep bloeddorstige wilden zouden

[p. 46]

ontmoetten, die niet alleen in naam maar ook inderdaad alle vreemdelingen doodsloegen?

Maar als hij alle kansen weer eens rustig tegen elkaar afwoog, dan was hij niet bang voor de toekomst. Ze waren allemaal in uitstekende conditie wat hun gezondheid en uithoudingsvermogen betreft en voor zover hij tot nu toe ondervonden had was er in die noordelijke streken altijd voldoende wild te vangen geweest om niet van honger te sterven. En wat de Eskimo's betreft, die hij wilde ontdekken, hij vertrouwde er op dat ze even vredelievend waren als de stammen, die hij ontmoet had.

Zo redeneerde Stefansson nog voortdurend tegen zijn beide tochtgenoten, die zich nog steeds niet met deze reis verzoend hadden en niets liever gedaan zouden hebben dan terugkeren. Dag in dag uit liepen ze te pruttelen en hoe verder ze van huis kwamen, hoe erger het gemopper werd. 'Hoe moeten we aan eten komen?' zei Natkusiak wanhopig, terwijl hij een vette achterpoot van een grizzlybeer afkloof. Samen met Tannaumirk had hij die beer gevangen, de eerste maal reeds, dat zij met z'n beiden op jacht gingen.

'Heb je dan al honger geleden?' vroeg Stefansson, die zich ook niet onbetuigd liet en ijverig meekloof. 'Jullie hebben net een beer en twee zeehonden gevangen en we kunnen voorlopig eten zo veel als we willen. Nu moeten jullie maar eens met je gemopper ophouden, anders ga ik

[p. 47]

alleen verder en dan kunnen de kinderen in het dorp eens horen wat voor helden jullie bent.'

'Maar er zijn helemaal geen caribu's meer te zien', bromde Tannaumirk.

'Die komen ook wel weer, als je maar even geduld hebt,' antwoordde Stefansson.

Vijf dagen na hun vertrek stak er een hevige oosterstorm op, die hun dichte wolken sneeuw in het gezicht blies. De honden weigerden verder te gaan, rolden zich op, staken hun koppen in hun dikke vacht en gaven zo duidelijk te kennen, dat ze op beter weer gingen wachten. Daar de reizigers helemaal geen haast hadden, sloegen ze hun tent op, maakten een vuur en kookten een geweldige pot met berenvlees. Lui uitgestrekt op een dikke laag huiden lagen ze op hun gemak te genieten van het heerlijke vlees en sneden dikke repen rauw vet van de zeehonden, die ze een paar dagen tevoren gevangen hadden. Bij de Eskimo's is eten nu eenmaal het voornaamste tijdverdrijf als ze door weersomstandigheden gedwongen worden om binnen te blijven.

Maar hoe goed ze het ook hadden wat eten betreft, de beide Eskimo's bleven steen en been klagen. Terwijl ze hun monden vol hadden met het lekkerste vlees en hun kaken moe werden van het kauwen betreurden ze de dwaasheid van hun blanken vriend om zo ver in een onbekend land door te dringen en nog veel meer hun eigen domheid om hem op die reis te vergezellen. De sporen van

[p. 48]

caribu's werden hoe langer hoe zeldzamer en verdwenen op het laatst geheel en dus, redeneerden ze, waren deze dieren allemaal achtergebleven in de streken, die ze doorgetrokken waren en er zou geen enkele te vinden zijn in de gebieden, die ze nu tegemoet gingen. Stefansson begreep heel goed dat het slechts een voorwendsel van zijn beide vrienden was om te trachten hem over te halen de verdere reis op te geven en om hun ook dit voorwendsel uit handen te slaan besloot hij hun het bewijs te leveren, dat er wel degelijk caribu's in dit gebied te vangen waren. 'Maar ik zeg jullie nogmaals', zei Stefansson, 'dat ik er voor insta, dat er geen honger geleden zal worden. Jullie hebben toch zeker nog niet te klagen gehad?'

'Dat komt nog wel', klaagde Natkusiak, 'En we hebben je van te voren gewaarschuwd, dat je niet naar deze streken moest gaan. Hier in deze landen is helemaal geen wild meet te vangen en hoe verder we reizen, hoe langer de weg wordt, die we af moeten leggen om weer thuis te komen. Laten we toch terug gaan voor het te laat is, voor we als uitgeteerde geraamten met knikkende knieën van vermoeidheid in elkaar zakken.'

Inmiddels aten ze naar hartelust berenvlees en zeehondenvet als ze hun vurig en uitvoerig pleidoor voor terugkeer even onderbraken.

'Jullie hebt gelijk mannen', spotte Stefansson. 'Ik zie nu al dat jullie mager worden. Ik ben werkelijk bang, dat jullie het geen twee dagen meer uithouden. Maar dat kan

[p. 49]

ik niet op mijn geweten nemen. Ik ga er meteen op uit om een lekker versterkend hapje voor jullie te vangen.'

Hij stond op, nam zijn geweer en werkte zich naar buiten. Hij begreep wel, dat hij zijn beide vrienden toch niet door praten tot rede kon brengen en dat hij met bewijzen moest komen. Daarom besloot hij ondanks de hevige storm en sneeuwjacht een paar mijlen het land in te trekken om een paar caribu's, het lievelingseten van de Eskimo's, te verschalken. Hij worstelde zich tegen de woedende storm in en bereikte na een uur hard werken een heuveltje, dat hij beklom. Bovenop had hij grote moeite zich staande te houden, maar hij zag meteen wat hij zocht. Tussen de sneeuwbuien door kreeg hij een aantal donkere plekken in het oog, die over de sneeuw verspreid aan de voet van de heuvel op een paar honderd meter afstand rondwroetten. Caribu's! Daar het menselijk gezichtsvermogen in het algemeen veel scherper is dan dat van de dieren en dit vooral voor de caribu geldt, bemerkten ze hem niet. Hij sloop om de kudde heen, zodat hij onder de wind bleef en slaagde er in drie van de dieren neer te leggen. Toen bespeurden ze pas onraad en de rest ging er haastig van door. Stefansson liep naar de geschoten beesten toe, sneed er een paar van de lekkerste stukken af en ondernam de terugtocht naar het kamp, waar hij triomfantelijk zijn vangst liet zien.

'Wat heb ik jullie gezegd?' vroeg hij. 'Zijn er caribu's of zijn ze er niet? De rest zullen we straks wel gaan op-

[p. 50]

halen, als er tenminste al geen andere liefhebbers geweest zijn.'

Zijn makkers begroetten hem alles behalve geestdriftig, want nu hadden ze geen enkele behoorlijke verontschuldiging meer om er nog op aan te dringen terug te keren. Tannaumirk trok een gezicht als een boer die kiespijn heeft en bromde: 'Nou ja, nou heb je misschien toevallig een van die beesten gezien, maar daar kunnen we toch niet van leven. We hebben hele troepen nodig.'

'Neen, vriend, nu heb je toch ongelijk', verklaarde Stefansson. 'Er was daar ginds een hele kudde aan het grazen en ik heb er drie van geschoten. Ga straks maar even mee, dan halen we de rest.'

Na nog wat brommen zwegen de beide Eskimo's. Ze wisten ook wel, dat het voedselvraagstuk niet belangrijk was in een land, dat zo rijk was aan allerlei wild en dat dit ook niet de werkelijke reden was, waarom ze niet verder wilden. Ze waren bang, dat ze vroeg of laat in handen zouden vallen van die bloeddorstige wilden, die ze aan het zoeken waren. Maar ze schaamden zich er voor, dat ronduit toe te geven. Daarom probeerden ze maar steeds de schuld op het ontbreken van wild in die streken te gooien. Nu konden ze geen enkel argument meer aanvoeren en moesten dus wel verder.

En terwijl ze in oostelijke richting langs de kust trokken met een gemiddelde snelheid van 25 kilometer per dag ging Stefansson iedere morgen het land in op zoek naar

[p. 51]

wild en naar eventuele bewoners. Tegen de avond voegde hij zich dan weer bij de anderen om gezamenlijk met hen het avondeten te gebruiken. En steeds zorgde hij voor een overvloed van vlees. Dat was maar goed ook, want Natkusiak en Tannaumirk toonden een gezonde eetlust, waarschijnlijk was de koude van de Aprilnachten daar niet vreemd aan.

Zo verstreek de ene dag na de andere. Ieder avond werden er feestmaaltijden aangericht, dank zij het jachtgeluk van Stefansson. Niemand klaagde meer want Natkusiak en Tannaumirk vergaten door het heerlijke eten hun angst voor het onbekende en begonnen bovendien te geloven, dat ze nooit die wilde menseneters zouden ontmoeten. Het was nu al zoveel dagen goedgegaan en zo zou het wel blijven.

Toen beleefde Stefansson een avontuur, dat hem bijna het leven kostte. Hij had kunnen verdwijnen, zonder dat zijn twee vrienden er ook maar iets van gemerkt zouden hebben.