Den distelvink

[Als ik eens mijn wakk're ogen]

Wie maar oyt sich selven kende,

Die bevond sich vol ellende:
Wie maar eens sich self besiet,
Die bevind' een trotse niet.

Stem: Poliphemus an de straaden.

ALs ik eens mijn wakk're ogen
Heb gebogen,
Op 't vermogen
Van den mensch:
Op het geen hem oyt verheugde,
Op sijn deugde,
Op sijn vreugde,
Op sijn wensch.

Op zijn eygen in-gebeelde,

Valsche-weelde:
Dien hem streelde,
Door de waan:
Op sijn ydele-gedachten,
Op sijn krachten,

[p. 161]

 

Op sijn trachten,

 

Op sijn gaan:

Op sijn nietige-begind'sel,

't Onderwind'sel,
En bevind'sel
Van sijn tijd:
Op den Berg van sijn ellende,
Op sijn ende:
't Geen men kende,
Vol van strijd:

Op sijn roem, en op sijn trotsheyt

Die (met schotsheyt)
Op een Rots leyd,
So hy meend:
Op sijn doen, en op sijn laten,
Op sijn praten:
Boven maten
Seer versteend:

Op het geen hy schijnt te wesen,

Hoop, en vresen:
Haast geresen,
Haast gedaald:
Op hem self, en op sijn werken,
Op sijn merken,
Op sijn perken,
Af-gepaald.

So begind mijn hart (met vlagen)

Droef te klagen:
En te vragen
(Als gepijnd)

[p. 162]

 

Wat zijt gy ô mensch! ellendig?

 

Onbestendig:

 

Die uyt-wendig,

 

Vry wat schijnd.

Wat zijt gy ô dode-rompen!

Grove-lompen,
Aarde-klompen,
Vol van ramp?
Wat is uwen trots, en wrevel?
d' Hoogste-gevel?
Maar een nevel,
Rook, en damp.

Heden zijt gy, (ô gy dwasen!)

Op geblasen:
Tieren, rasen
Pleegd gy veel:
Morgen lecht gy neer-geslagen.
sulke plagen,
Moet gy dragen:
Tot u deel.

Uwen tijd is kort, en nietig,

En verdrietig:
Sy ont-vlied sich,
Eer gy 't weet:
s' Is schier eer gy (na 't behoren)
Zijt geboren,
Weer verloren:
Doch met leed.

Maar gy Christelijke-scharen,

Die u jaren
(Schoon als baren)

[p. 163]

 

Over-geeft,

 

Tot een ware-dienst van Gode:

 

Daar de snode,

 

Ia de dode

 

Self door leefd.

Gods beloften (vast, en bondig)

Die ik grondig,
U verkondig,
Blijven voort:
Die (volstandig) daar op hopen,
Siet: die lopen,
Door een open,
Enge poort.