Den distelvink

[p. 151]

Avond-lied.

Stemme: Pharao leyd versonken.

DE Son poogd te verdwijnen,
En roofd ons haar gesicht.
Komt gy ons weer beschijnen,
ô Aller lichten-Licht!
Die 't duyster hebt gesticht
Den moeden-mensch tot rust
Waar voor hy (na sijn plicht)
U eeuwig dankbaar, kust.

Gy hebt den dach geschapen,

Een ijder tot sijn werk:
De nachten om te slapen,
Met stilheyt: in haar perk.
Geeft ons tot oge-merk,
(Het zy men slaapt, of waakt)
d' Op-bouwing van u Kerk:
Wiens welvaart dat ons raakt.

Wat is hier's menschen leven?

Een ijdel nietig niet:
De dagen moeyten geven,
De nachten veel verdriet:
Wie dit recht over-siet
Bevind d' ellendigheyt,
Die ons het licht an-bied:
Die ons den nacht toe-leyd.

Wy derven 't licht der Sonnen:

En d' angename dach
Schijnd nu als over-wonnen,

[p. 152]

 

Van't bange wee, en ach!

 

Noyt droever beeld men sach

 

Als donkerheyt, en damp:

 

Een voedster van geklach:

 

Van ongeluk, en ramp.

Wild ons (Heer) niet verlaten

Hier in dit tranen-dal:
Daar zy op onse straten
Moord-schrey, noch Naar-geschal:
Dat wy (ô Groten Al!)
Gezegend, rusten t' saam,
Na dat men hebben sal
Gebeden, uwen Naam.

Bewaard ons voor An-vechting,

Voor Wan-schicht, en Gespook:
Dat wy (door onder-rechting)
Die tegen-strijden ook:
Verdrijft den mist, en rook,
Van ons seer blind- veruft:
Dat graag u Woord ont-dook:
En voor diens straffe suft.

Bewaard voor yd'le dromen,

Voor Nacht-beeld ons ô Heer!
Laat ons geen leet toe-komen:
Bekoring, nimmermeer:
Maar doet (tot uwer eer)
Ons ziele wakker zijn,
Als 't Lijf (na zijn begeer)
In Rust is, vry van pijn.

Wild ô Heer! niet gedenken

Ons gansche levens quaad:

[p. 153]

 

Maar u vergeving schenken,

 

Van yder bose-daad.

 

Geeft ons in 't slapen, maat:

 

Op dat wy (mogen) sien

 

Den blijden dageraad:

 

Die ons tot arbeyd dien

Laat ons geen dood ver-rassen,

In slaap, noch sluymering:
Maar dat wy daar op passen
Met boet: voor alle ding.
Dat ons geen vleysch en dwing
Tot dart'le wulpse-lust:
Op dat men morgen sing,
U weldaad: elk bewust.