Den distelvink

Verheffende ootmoedigheyt,

Voor God: en den troon sijner genade.

Stem: Ach wi eyn un-aussprichliche pein.

SUcht bange hart
Om uwe sonden,
So rood als bloed,
En sonder tal:
An-doet u smart,
En wild u wonden
Met ware-boet:
Van uwe val.
Schiet ogen snel
Een siltig-nat:
Als uyt een wel,
En droefheyts vat.
Verdrijft 't gequel
Door schreyen wat.

[p. 95]

2.

 

Mijn hoofd, ontsluyt

 

Twee wijde-kranen:

 

Laat vlieten, staag,

 

En hoosd een vloed

 

(U vensters uyt)

 

Van heete tranen:

 

Gelijk een vlaag

 

In mijn gemoet:

 

Stroomd neer, ô! vocht,

 

En maakt een beek:

 

Vergun, u tocht

 

Mijn wangen (Bleek)

 

Wiens blos u socht,

 

En voor u week.

Ach dat ik kon

Tot water worden,
Dun, schoon, en klaar,
Gelijk kristal:
En (als een bron)
My snellijk porden,
Te rennen naar
Het laagste-dal.
So dat (gedwee,
En met ootmoed)
Mijn (vochte) bee,
An Jesu voet,
Verwurf, hier mee
Het hoogste goed.

Ik smelt, en swem,

En sink in rouwe:
Mits Ik beken'
Mijn boosheyt: snood.
Ik hef mijn stem
(Heer, in 't benouwe)
Tot u: en ben
In grote nood.
Ik huyl, ick schrey,
Ik nuk, en steen:
Ik smeek, en vley:
U hulp alleen,
Ik dus verbey:
En anders geen.

Ik heb u wet

En wil geweten,
Diens billijkheyt
Ook toe gestaan:
Ik heb 't geset
van u, vergeten:
Ik ben verleyd
Door sotte-waan.
Ik ben niet waart
De naam van knecht,
Veel min (in aart)
U soon: na 't recht
't Geen my beswaard:
Dies sta ik slecht.

Maar gy wild Heer
U doch Erbarmen
Thans over my:
Want 't is my leed.
So blinkt u eer,
In het ontfarmen:
Wanneer als gy
Het quaad vergeet.

[p. 96]

 

Mijn ziele wacht

 

Staag, op u woord,

 

Van d' eene nacht

 

Tot d' ander, voort:

 

Daarom mijn klacht

 

ô! God verhoord.

Om Christi dood,
En bit're lijden,
't On-noos'le Lam,
Dood'lijk gewond':
Die ons an-bood
(Hier door) 't verblijden,
En op hem nam
Des werelds sond'.
Want gy begeert
Geen sondaars val,
Die sich bekeerd:
(In 't tranen-dal)
U Lof vermeerd
Steeds, over-al.