Den distelvink

Zeemans-sang.

Stem: Bedroefde Harder siet.

O Heerscher aller Goôn,
Die uyt u hogen throon,
De Levende, en Doôn
An-schoud beneden:
En yder steld sijn sté,
Sijn tijd, sijn uren mé,
Op 't Land, en op de Zee:
Met goede reden:
Wy loven u voor u genade,
Voor uwe gonst: vroeg, ende spade.

[p. 81]

2.

 

Die heden onsen voet

 

Geset hebt op de vloed:

 

En ons te saam behoed,

 

Waar dat wy drijven,

 

Met onse holle-romp,

 

Ons grove houten-klomp,

 

Seer groot, en swaar, en plomp:

 

Daar in wy blijven

 

Gehuys-vest, op de Water stromen:

 

En driftig tot veel plaatsen komen.

ô! Wonderlijke-God,

Dit is een seldsaam lot,
Dat men (op u gebod)
Niet kan ontduyken:
Siet hoe wy maar een vlot
(De visschen tot een spot)
Op 't woeste-water, tot
Een huys gebruyken:
Daar in wy als op d'aarde leven:
En yder een sijn arbeyd geven.

Ons Schipper smeekt, en straft,

Ons Wachter streeld, en blaft,
Ons kok die kookt, en schaft,
Wy drincken, eten:
Men singt, en quinkekerd,
Men onder-wijsd, en leerd,
De konsten zijn ge-eerd:
Men poogd te weten
't Geheym des werelds t'aller steden:
En d'Hemelsche-verborgentheden.

[p. 82]

 

Vroeg, als de Sonne rijst,

 

En elks beroep an-wijsd:

 

Men u, ô Vader prijsd,

 

Voor u bewaring:

 

Met smeking, en gebeên,

 

Om uwe hulp alleen,

 

Waar dat wy komen heen,

 

Na d'openbaring

 

Die wy van u in 't Woord ontfangen:

 

En sluyten ons gebed met sangen.

So is ons Schip een kerk,

Een Recht-huys, en een perk,
Daar yder een sijn werk
In doet, met lusten:
't Zy wat men ook bedrijft
Men leesd, men dicht, of schrijft,
Ons huys dat gaat, en blijft.
Op 't water rusten:
En zeyld, en sweefd, als door de wolken:
Var uyt het oog van alle volken.

Ia het vertoond een Stad,

Een Eyland, met sijn schat,
Een wereld, boven dat,
Daar in wy leven:
't Is seker en gewis
Dat so Gods Kere is:
In 't licht, en duysternis,
Verdrukt, verheven,
Nu in de vloed geheel bedoven:
Dan wederom de Zee te boven.

[p. 83]

8.

 

Daarom ô Schepper! weest

 

(Met uwe gonst, en Geest)

 

By ons, wanneer men vreesd

 

De Zee, in 't woeden:

 

Die noyt haar loop vol-liep,

 

In 't grondelose diep:

 

Het geen u hand (Heer) schiep

 

Om ons te voeden.

 

Behoed ons doch (waar dat wy zeylen)

 

Voor 'slichaams, en des ziels onheylen.

VVie dapper strijd
VVord (na) verblijd.

MIts d'oude-Wereld sich van tijd, tot tijd verslimmerd,
Heeft Noah 't eerste Schip (op Gods bevel) getimmerd:
Hy burg sich met sijn volk, en alle aart van vee,
Ter-wijl de aarde wierd verslonden van de Zee:
De Arke word bestormd, bevochten van de vloeden:
Een Christen yveraar lijd 's werelds, Duyvels-woeden;
Doch Noah word getroost, hy siet een olijf-blad:
Den vromen overwind, als hoop 't geloof her-vat.

De tijd
Verslijt.

GY menschen, die een Schip verkiesd, tot uwe woning,
Laat u dat billijk zijn een lerende vertoning.
't Zy dat gy eet, of drinkt, of slaapt, of waakt, of werkt,
't Schip zeyld, en kort den weg: schoon gy het niet en merkt:
So essen gaat het ook met u gesette-dagen:
Die mind'ren wat gy doet: 't zy rusten, vlieden, jagen.
't Schip labberd, zeyld, of drijft, tot sijn bestemde-stee:
Gy gaat, gy staat, of lecht, u maakt het eynde mee.