Den distelvink

[p. 133]

Vreugden-lied:

In yver tot God gesongen, over 't In-nemen van 't Fort Axem, den 9 van Sprokel-Maand 1642.

Stemme: Van den 78 Psalm:
O mijn volk wild mijn leering, &c.

IK Dicht een Lied, en heffe an te singen:
En kan van vreugd my selven niet bedwingen:
Mijn swang' re-ziel die vaardigd my tot Rijmen:
Den Arbeyd naakt, en baard een blijden-Hijmen,
Dien sy haar Schepper tot een Offer bied:
Op wien sy steeds: en op geen ander siet.

De Heere heeft sijn hulp ons an-geboden:

Ons Vyand is veld-vluchtig wech gevloden.
Sijn's Donders-stem, en Weerlichts schielijk-blikken,
Kon 't wrede-hart (met grote vrees') verschrikken:
De haren rijsen, 't Rif ziel-angstig beefd':
De Aarde dreunde, 't sitterde wat leefd'.

't Verbastaard-volk, (de Kudde Gods verdrietig)

Verstroyd de Heer, en maakt het hier seer nietig:
En sterkt ons handen, leerd ons vuysten strijden.
Sijn hulp is ons verschénen in dees' tijden,
Als wy (gerechtig) bestreden de macht
Des Spanjaards: ons dood-vyand, ons verdacht.

[p. 134]

4

 

Die heeft gesocht een Monarchy te krygen,

 

't Scheen al de Wereld moste voor hem swijgen:

 

Den Draak tot heul, sijn stoel daar op te rechten,

 

Om 's Heeren Heir (moed-willig) te bevechten:

 

Den Wind van staat-sucht, blies 't vervloekte-schuym,

 

Als bobbels, door al 's Werelds Ronde-ruym.

Door 't volk dat sy eerst schénen te verswelgen,
Laat God haar macht nu over al verdelgen:
De Wrake-Gods en laat sich nimmer tergen.
Wie kan sich voor 't al-siende-oog verbergen?
Hy wekt de Kind'ren tot der Vaad'ren wraak,
't On-nosel bloed vervorderd dese saak.

ô! Nederland, wie sal u niet gedenken?
Wat geest en sal u sijn Vaarsen schenken?
ô! Wrede-moord van so veel Duysend zielen,
Wiens Romp den Bloed-hond-Alba, liet vernielen:
Die selfs het schepsel (zijnde on-gebaard)
In 's Móeders lichaam niet en heeft gespaard.

Wiens doden-asch (noch wassend' in de Kind'ren)

Kan dus de Run haar's wrede-moorders hind'ren,
En so de Doornen van prikkels besnoeyen:
Op dat Gods-Kerk nach als een Lely bloeyen:
Door d' eerstelingen, van het heylig saad,
Dat (verménigd) daar in verheerlijkt staat.

Beneven dat ons God veel van haar sterkten

Gegeven heeft, (waar in hy krachtig werkten)
Gaf hy ons heden (so het hem geluste)
Een vastigheyt, op d' Africaanse-Kuste:
Het Swaard geklonken in haar vuystens-klem,
Ontsinkt haar: en sy vluchten van Axem.

[p. 135]

9

 

Ons sméken is vooor d'oren Gods gekomen,

 

Ons yver-sucht heeft hy wel waar-genomen,

 

't Onkuyse-Rot, hy voor ons volk verjaagde:

 

Wiens an-komst haar veschrikte en ver-tsaagde,

 

Want siet God daalde, en bood ons de hand:

 

Van sijn hulpe waagden het gansche Land.

D' Aarde, siet: beefde, als hy d' Hémel neygde,
En sijn Vyanden met de roede dreygde:
Der Bergen grond-vest, en de hoge ced'ren,
Beweegden sich: wanneer hy op de ved'ren
Des Winds de Wolken deelde: door sijn glans:
En verstroyde ons tegen-strijders gans.

Daarom (ô! God) sal ik u name roemen:

En u (met hart, en mond, en sinnen) noemen
Mijn God, mijn Heer, mijn Heyl, mijn Troost, en Leven,
Mijn Schild, mijn Burgt: daar in wy zijn, en sweven:
Mijn Rots, en toe-vlucht, mijn Heyland, en hoofd,
Mijn beschemer, zijt sonder eynd' geloofd.

Hoe sal ik (Heer) u weldaad doch vergelden?
Ik sal u lof an al de wereld melden,
Ik sal u prijsen, uyt een groten yver.
In uwe wegen zijn een stage-blijver.
Ik sal met reden, rijm, in maat gelijk:
U Heer loven, door lieffelijk Musijk.

Jacob Steendam.

Noch vaster.