Den distelvink

[p. 98]

Hvwelyks-lof
An de Eerbare Dochter G.P.

Stemme: Van Cephalis.

GElijk de woeste-baren,
In den Oceaan:
Voorvlugtig onse jaren,
Ja veel snelder gaan:
De ongestuyme-Zee,
Met haar gedreven golven,
Vertoond des Werelds wee:
Daar in wy zijn bedolven.

Rijk zijn de diepe gronden,

Pluton's Durendal:
De wereld is bevonden
Machtig, boven al:
Wie sich in d' af-grond vind
Is 't on-heyl onderworpen:
Wie ook de wereld mind,
Laat sich daar van in-slorpen.

In-dien een Rappe-Schipper,

Vreesden 't Zees on-heyl,
Hy derfden ook het lipper:
Maar 't getaande-zeyl,
Gijd hy so snedig op,
An d'hoog-gesteken stengen:

[p. 99]

 

Tot boven in den top,

 

En poogd geen tijd te lengen.

Eerbare, dese woorden

Zijn u toe-gepast:
So gy de reden hoorden,
Houd de méning vast:
Versuymd so licht geen tijd,
Tot hulp der helden-daden,
Schoon dat des kuysheyts nijd,
U dit soekt af te raden.

Teld (wétig) op malkander,

Al u Jarens perk:
Maakt u de oudheyt schander?
Steld 't verstand te werk.
Den tijd die loopt vast heen,
(ô! wel-bedaagde-Vrijster)
Elk dagje isser een:
En d'outheyt maakt u bijster.

Ik poog met u te spréken

Van de Hoge-Echt:
⁺Wiens band geen mensch kan bréken
Dan God, diese hecht:
⁺Door 's doods ontsachb're Schicht.
Of als sy haar verlopen
Versuymen d'hoogste plicht:
En so dees' knoop ontknopen.

Een Schip seer wel getimmerd,

Houd geen havens-stee:
Schoon dat Neptunus, schimmerd,
Ruyschend op de Ree,

+ Matt. 19. 9

+ Rom. 7. 2.

[p. 100]

 

Nochtans het yld sich uyt

 

Met sijn bepekte takels:

 

En bruyn-geverfde huyd,

 

Gehecht met duysend schakels.

Geduld vertoond den Stuurman

't Wit, daar hy op doeld:
Al siet hem Thetis suur an,
En of Triton woeld:
Die met sijn Dollephijn
Tot an de Wolken steygerd:
Daar Delius hem sijn
Gesicht, en stralen, weygerd.

Let nu eens op mijn méning:

Gy dan zijt het schip:
d' Onheylen, echts-verkléning
Is 't onweer, en klip:
Den Stuurman is u geest,
En jeugds genègendheden:
De Zee (die ménig vreest)
Vertoond des Werelds zeden.

Oogd so te recht: de Schepen

Vresen geen verdriet:
Een Stuurman (wel geslepen)
Weynig vrese siet:
Doet dit: en volgd het spoor,
En vreest geen huwlijks-lasten:
Maar gaat u Jonger voor,
Die t'huwen mee wel pasten.

Ey-lieve laat u seggen,

't Geen gy self wel weet.

[p. 101]

 

Waar toe zijn doch de dreggen,

 

Als tot houden reed?

 

Weest ook een dreg na deugd,

 

En oefend uwe leden,

 

In 't geen dat gy vermeugd:

 

Vol-doet daar in de reden.

Cierlijk, schoon, met genoegen,

Siet den Huysman 't Land,
Als hy (na 't moey'lijk-Ploegen)
't Selfde vind beplant,
Met graan, en 't geen God geeft,
Na dat den Land-man sayde:
Die niet gesayd en heeft,
Bedroefd sich als men 't mayde.

Houd dit in u gedachten,

Als Europa, my
Een balling schijnt te achten,
En ik uyt haar zy:
Den Huwelijken-staat
Is by een yder eerlijk:⁺
De alderhoogste graad
Op d' aarde onwaardeerlijk.

+ Heb. 13. 4.