Den distelvink

[p. 95]

Mey-lied.

Stemme: vlugtige Coridon verbeyd.

IN dese liefelijke-Mey,
Een yder nu is verheugd:
Singende hoord men thans een rey
Van Nimphjes, die men (met vreugd)
Siet laden, cieraden,
Hier in dit groene-dal:
Recht met vreugd, en blijdschap over-al.
In dees Klaver-neytjes,
Siet men ook de Geytjes,
Te samen door het Veld (ongequeld)
Van d' een plaats op d'ander,
Hup'len, met malkander:
Siet dan toe 't word u verteld:
Yd'le mensch,
Loofd hem, die 't leet verdrukt:
Op dat gy (na u zielen-wensch)
Fruyten in d' Hémel plukt.

Zephyrus siet men wakker, nu

Door het lommer wayen heen:
En maakt de groene boompjes luw
Daar men (heel verheugd) siet treên
Seer lustig, seer rustig,
Het Woud-gesin te saam
In haar vreugd, en vrolijkheyt, bequaam:
Die in dese lenten,
Ionge Bomen enten.
ô! Ededelen soeten Tijd
Die verblijd

[p. 96]

 

t' Saam Beesten, en Menschen:

 

So dat men, na wenschen

 

Van verdrieten is bevrijd.

 

't Hel geneur,

 

En d' angename galm,

 

Verspreyd sich 't luwe Bosje deur,

 

Van Els', en Lind, en Palm.

Merkt eens hoe Pan sijn Schaapjes hoed.

Met sijn Harders-staf, en fluyt,
Die sijn Lammeren grafende voed
Daar men hoord het soet geluyd
Van Orphus: die Morphus
Verdoofd houd, en verblind,
Dat hy sich gelijk verslagen vind:
Ia men hoord de Dieren
(Verkeugd) tierelieren,
Tot an den Hemel, hoog uyt het oog:
Sy loven Gods namen,
Waar door-se beschamen
Der menschen kelen, droog:
t' Wijl de wind
Door 't swieren, langs de bron,
Beschut het dartle Venus-kind,
Voor 't steken van de Son.

Iuychd dan ô! menschen, jonk en oud,

En ver-anderd u in deugd:
Gelijk den Winter guur, en koud,
Sich verwisseld heeft: ô! jeugd
Wild mede (in vrede,
In vrolijkheyt van Geest)
Godes lof uyt brallen: onbevreest:
Die Boreas banden

[p. 97]

 

Nu heeft doen verbranden:

 

Door Delius gulden-schicht, ende licht:

 

Dat men noch siet dalen

 

Met ftik'rende-stralen,

 

Op Vrou-Floras schoon gesicht:

 

Die althans

 

Met blijde-kaken lacht,

 

Schoon men van haar gebloemt een krans

 

(Met lust) te vlechten tracht.

Geestige Reden-Rijkers breyn,

Die des Amstels Hoge-saal,
Hier in dit ronde aardse pleyn,
Doet (als) branden door u taal:
Het stichten, door 't dichten
Van u eerwaardigheyt,
Heeft my thans tot dese moeyt geleyd.
Dewijl dan het vriesen,
U had doen verliesen
De kracht van uwe gesang, en haar dwang:
So steld u weer vromer
Nu in dese Somer:
Want Meya (siet) maakt het lang:
Loofd dan God
Met uwe vaarsen goed,
En voed (met my) na sijn gebod,
De reyne liefde soet.