Den distelvink

De reuk.

Stem: Na Oost-land wil ik varen.

OLiefelijke Dampen,
Die 's menschen breyn verquikt:
Waar meê de sinnen kampen,
En blijven als verstrikt.
ô! Angename-soetigheden,
Die d' opperste leden
Bewaassemd: en 't vuyl verstikt.

Wie kan sijn lust versaden?

Wie heeft u oyt verteerd?
Wie kan de rug ontladen,
Die uwe last begeerd?
ô! Geurige onsichtb're-Schatten,
Die d' harssene vatten:
En vaardiger van haar keerd.

[p. 72]

 

ô! Graagten-rijke Waassem,

 

Die 't muffe-hoofd ontluykt,

 

En worsteld met den aassem:

 

Wiens leyding gy gebruykt,

 

Bedoven in de vochte qualmen,

 

Geschakeld met schalmen

 

Van asing: wanneer men ruykt.

Gy sluypt als door twee poorten,

En swierd, en sweefd om-hoog:
Gy sterft in u geboorten,
Mits u den Geur ontvloog,
Seer schielijk, schichtig, snel, en driftig:
En zijt gy vergiftig
So krenkt gy hart, oor, en oog.

Gy toond het, dat verborgen

Voor alle sinnen is:
Gy ondersoekt (met sorgen)
De kracht van loof, en lis:
De Lelij, Matelief, en Rosen,
U krachten verposen:
Als voedsel, noch jong, en fris.