Den distelvink

Minnaars-voorstel.

Stemme: De Goud-geveste daken.

VEld-Nimphje die (door reden)
Braveerd het puyk der steden:
Vol van deftigheden,
Maagdelijke-zeden:
Baak van vree, en peys,
Mocht ik maar een reys,
Na des zielens eys:
(In mijn verdrieten,
En tijts-verschieten)
Eerbaar genieten,
't Kuysse vleys:

't Geen uwe stuk se leden,

So aartig kan bekleden,
Wiens gestijlde-treden,
(Op den grond beneden)
Dat ik gade-sla,
Als ik ergens ga,
Of ook by u sta:
Doch meer vercieren
U de manieren:
Seer goedertieren,
Vroeg, en spa.

[p. 46]

3.

 

O Roem van onse tijden,

 

Ik moet (in minnens lijden)

 

My op 't hoogst verblijden,

 

Als ik maar (ter sijden)

 

Mijn gesicht op-spar,

 

Schouwende van var,

 

Uwe twelings star:

 

Die my als pijlen)

 

Vinnig door-kijlen:

 

Daar ik ter-wijlen

 

In verwar.

Ik vraag', en moet u vergen,

En kan u niet verbergen,
Dat ik hoop te trouwen
Met u: puyk der Vrouwen:
Daarom geeft my dra
't Lieve woordje ja:
Want in u gena,
(Van 't wederminnen)
Stel ik mijn sinnen:
Dies laat my winnen,
Sonder scha.

Mijn hart, mijn hand, mijn schapen,

Mijn waken, en mijn slapen,
Ia mijn jeugdig leven,
Wil ik willig geven
In u wil te saam:
Mijn bekende naam,
⁺En gedachte Faam,
(Hoog, en gewigtig:
Maak ik u pligtig.

+ 'tGerucht.

[p. 47]

 

Geen laster tigtig,

 

Ik my schaam.

Wild gy myn trou an-vaarden?

Een Hemels-schau (op aarden)
Sult gy dan bespeuren:
Want in vreugd, en treuren,
In geschrey, en lach,
Sal ik (nacht en dach)
Wesen dien ik plach.
En sal my spoeden,
Om u te voeden,
Om u te hoeden,
Met ontsach.

Dees' bode, stom,

Zy welle-kom,
U hart te slaken:
Mits uwen Vriend,
U eeuwig diend,
In goede saken.
Die niet begeerd,
Als dat hy eerd:
En poogd te neygen:
Waar door sijn hart
Gedwongen ward,
Te zijn u eygen.

Noch vaster.