Den distelvink

Lof-lied
Ge-eygend de Geest-rijke, en in Deugd (en schoonheyt) uyt-muntende jonge Dochter, C.R. Tot Hoorn.

Stemme: Het was een aardig Knaapje.

VRiendin van my verkoren,
Cieraad van onse jeugd,
ô! Horens-kind, geboren
Van ouderen in deugd:
ô! Edel Bloem der Vrouwen, ach!
Wanneer ik u anschouwen mach,
Mijn harte is verheugd.

Mits u veel schone gaven

Van God zijn toe-geleyd,

[p. 30]

 

Die gy tracht hand te haven,

 

In alle eerbaarheyd:

 

Dat men in al de wereld niet,

 

Een maagd daar mé bepereld siet

 

Als u, ô brave meyd.

U schoonheyt blijkt (ten eersten)

In 't bruyne blonde Haer:
Wiens lof men poogt op 't seersten,
Te maken openbaar:
Mits yder Haer een krulsel heeft,
Waar door het u een hulsel geeft:
Gestrengelt door malkaar.

U Voor-hoofd (sonder Rimpel,
Rondom u jengdig breyn:
Niet redenloos, noch simpel,
Noch in gedaante kleyn:)
Vertoond u rijpe-sinnen, wijs;
Dies ik u mijn Vriendinne prijs:
Voorsigtig, kuys, en reyn.

U tintelende Oog jes,

Staan glinsterende bruyn:)
Recht in twee ronde boogjes,
An u vercierde kruyn:
Wiens kristalijnen luyster, klaar,
De Minnaars werpt in 't duyster, naar:
Becingeld in dees' tuyn.

Als sy de minne-vonkjes

Sich vesten in 't gewricht,
Door d' an-gename lonkjes,
Van 't lodderlijk Gesicht:
So dat Apollos gulden glans,

[p. 31]

 

Het glinst'ren nau kan dulden, thans,

 

Van 't held're luchtig licht.

Wiens flikkerende Stralen,

Ontslaan de nacht gordijn,
En doen twee Fakkels dalen,
Die lievers-lichters zijn:
In Bloempjes: als Vrou-Flora sticht:
Wiens glans niet voor Aurora swicht,
Noch Delius, in schijn.

U Neuse (als den gevel

Van u verheven-hoofd:)
Word door verachtings nevel,
In genen deel verdoofd:
Getrokken door den vinger Gods:
Dat sy der helden-dwinger, trots,
Van krachten heeft beroofd.

U ronde, bolle-wangen,

Die met een eerbaar schaamd,
Gedurig zijn bevangen:
't Geen wel een maagd betaamd,
Dewijl daar op twee Roosjes staan,
Die steets met rode bloosjes gaan:
Zijn 't schoonste schoon genaamd.

Wat sal my meer vermaken,

(In 't starrend oogs gegluur)
Als 't blosen van u kaken?
Mits ik tot aller uur
Verlang, na 't liefelijk gelaat.
En die ondiefelijke graad:
Gesteld van Vrou-natuur.

[p. 32]

11.

 

U angename Lipjes,

 

Als Duynen om u mond,

 

Gelijk twee harde-klipjes,

 

Voor d' Oceaanse-grond:

 

Weer-staan de brakke stromen, straf,

 

Dat sy niet varder komen af,

 

Als daar Neptunus stond.

Ach wenschelijke lusjes,

Wiens wesendlijke-schijn,
My door de soete kusjes,
Vervreemd van alle pijn:
Wanneer ik maar de tipjes raak,
En so door sachte-stipjes smaak,
Uw's lipjes Ambrozijn.

U wit yvoren tanden,

Staan effen, wel, en vast:
Omcingelt met twee randen,
Wiens schoonheyt immer wast:
Waar door den soeten Nectar glijd:
Daar mé gy steets mijn trekstar zijt,
Die my also ver-rast.

U tonge vloeyd in 't praten,

Wiens reden ik ontfong,
Wanneer die (boven maten)
My tot u minne dwong.
Als gy van 't aartig Knaapje singt,
Mijn harte (als een aapje) springt:
So jeugdig en so jong.

Want siet u held're Keeltje

Voortreft het snaren spel:

[p. 33]

 

Veel soeter als een veeltje,

 

Die wel is op sijn stel:

 

Ja die gelijk een Cijter klinkt:

 

Waar by den schralen krijter stinkt,

 

Met sijn uytheems gelel.

ô! Puyk van alle Vrouwen,

ô! Suyv're schone Beeld,
Als ik u mach an-schouwen,
Ik bade my in weeld.
Door 't kouten van het Radde-Lit,
Besloten tusschen 't gladde, wit,
Gy menig wond en heeld.

U Kinne met een kloofje

En is niet plomp, noch grof:
Die u seer jeugdig hoofje
Vercierd: als 't eelste-stof:
Diens wesen is so geestig, wis:
Dat mijn vernuft te beestig is,
Om t' uyten half u lof.

U blank Albast'ren Halsje,

Voerd gy gelijk een Swaan,
So rustig op: en als-je
U lob hebt af-gedaan,
So siet men door het witte-vel,
De blaauwe Aad'ren sitten, wel,
Als Juno by Dyaan.

U Armen, en u Handen,

In alles wel gemaakt,
Doen my inwendig branden,
Als die 't gesicht genaakt:

[p. 34]

 

Gevoegt in sulke schakels, net,

 

Wie sich an dese takels set,

 

Sijn vryheyt is geraakt,

Wat lof sal ik u geven,

Dat u gelijken sal?
Geen schilder geeft het leven:
d' Al-gever geeft het al:
Dat nimmer breyn besluyten kan,
Om 't lof daar recht te uyten van.
In wijsheyt is men mal.

ô! Wonderlijke stelling,

Door liefdens mogentheyt:
U af-zijn baard my quelling,
Daar 't by-zijn vreugd bereyd.
Mijn Ziel swemd in gestremde-vreugd:
En is in haar getemde-jeugd,
Schier van het pad geleyd.

Mocht ik u maar genieten,

Door d'Echtelijke Trou,
Geen leet sou my verdrieten:
Om u mijn waarde Vrou:
Die door u schone leden toond,
Dat in u ziel de Reden woond:
Geheelijk so se sou.

Noch vaster.