Den distelvink

[p. 18]

Harders-klacht
An de Harderinne Garinter.

Stemme: Ballette Bronkhorst.

MYn gedachten
Sweven (gelijk
De winden)
Door de lucht:
En mijn klachten
Over 't Aardrijk,
Ontbinden
Een naar gesucht.
Mijn gesteen,
Mijn bitterlijk geween,
Mijn droevig spelen,
Mijn treurig quelen,
Doen my versmelen
In-wendig: door de smart,
Die 't hart
Verward,
En u te minnen, tart.

Aartig Diertje

Garinter, toond
Een lachje
So gy meugt,
't Swevend' swiertje
Seyt: Liefste kroond
Dit dachje
Met ware vreugd,
Van ons Echt:
Na wensching van u Knecht.

[p. 19]

 

Die u hier neven,

 

Noyt sal begeven:

 

Al wierd hem 'tleven

 

Ook schoon door u ontroofd.

 

Geloofd:

 

Hy sloofd

 

Om u, die 't licht verdoofd.

't Nachtegaaltje

Na-botst mijn fluyt,
Mijn rietje,
Als d' Echo^*
Met sijn straaltje.
Het neurt, en uyt,
Een lietje,
Van Cupido:^*
So als ik
Wel somtijts speel; met schrik:
Wie sal ik klagen
Dees' sware plagen?
Ik moet doch dragen
Alleenig dese pijn:
Die mijn
(In schijn
Van vreugt) doet droevig zijn.

Kan den regen,

De brakke-vloet,
Door 'tschreyen,
Uwe borst
Niet bewegen:
Siet Lief mijn ziel moet scheyen
Door minnens dorst:
Want de brant

* Weergalm

* Min.

[p. 20]

 

Heeft my mijn ingewand

 

Verteert van binnen,

 

Door 't vuur der minnen,

 

ô Harderinne,

 

Die my het hart ontsteelt,

 

ô Beeld',

 

Gy teeld'

 

My rouw, in plaats van weeld'.

Dies mijn Lief je

Wilt doch (uyt min)
Gedenken
An u slaaf:
Hartens-Dief je,
En (na mijn sin)
My schenkken
De grootste gaaf
Van mijn Ziel:
Vriendin voor wien ik kniel:
Dat ik de klipjes,
De teed're tipjes,
Van uwe lipjes,
Mach kussen, na mijn luft:
Ach sust,
Ach blust,
De vlam, die my ontrust.

Mars den krijger

Wiert door 't gebaar
Van Venus,
Wel bekoort:
En een tijger
Heeft noyt (was daar
Geween) dus

[p. 21]

 

Een mensch Vermoort.

 

Als men doet

 

Den Leeuw in't minste goet,

 

Hy sal hem tonen

 

(In het verschonen

 

Dit te belonen:

 

Maar gy Moordresse snoot,

 

Vergroot

 

Dees' noot,

 

Tot in de wreetste Doot.

Denkt Garinter,

(Die my bevreest,
Doet sterven)
Dat noch sal
In dees' winter,
Mijn bleke geest
Gaan swerven,
Hier in dit dal.
By u vee:
En roepen wee, ô wee:
Dan sult gy vlieden
Na diens gebieden.
Dit sal geschieden
Tot dat gy zijt in 't graf
Heên af.
Door straf
Van deef' mijn harders staf.