Ruisend valt het graan

[p. 85]

Aan de maanaant.

Toon ons uw luister, o zilveren Maan!

Rijs uit het meer.

Lach de zwervende scheepling aan.
Straal op 's wandelaars donkere baan

in uw lieflijkheid neer.

Waar zonder hoop de verlatene smacht,

schemere uw gloor.

Waar na troosteloze afscheidsklacht
blij herenen de minnenden wacht,

breke uw glinstering door.

Schoon is de dag als zijn purperen gloed

vorstelijk stijgt -

als hij zingend de ontwaakten groet!
maar uw komst is de peinzenden zoet,

gij, die flonkert - en zwijgt!