Ruisend valt het graan

Vertrouwen

Gefolterd hart, o staak uw angstig jaren!
Eens komt het uur van 't juichend wederzien;
de scheidingsnacht zal met zijn kommer vlien,
ons morgenrood in luister dagen!

Haar trouw staat vast, en zou de mijne falen?
Des hemels as werd eer haar wentlen moe!
Wat grimt ons dan 't vijandig noodlot toe?
in 't eind moet liefde zegepralen!

[p. 84]

 

't Is weinig slechts wat ons de tijd kan roven!

 

Oprechte min versmaadt zijn kort gebied.

 

Schoon 't leven hier ook in gemis vervliet',

 

zij slaat een moedig oog naar boven!