Ruisend valt het graan

Hans en Louw

‘De gekken zijn der wijzen plaag’.
Die waarheid blijkt ons alle daag,
maar 't bijgeloof zorgt nu en dan dat gekken
zich onderling ten plaag verstrekken.

De schoorsteenveger Hans en Louw de molenaar
doorkruisten 's nachts het veld; tien schreden van elkaar.
Allengskens dunt de wolk die 't maanlicht kwam bedekken;
daar wordt Hans Louw en Louw wordt Hans gewaar!
Een spook! denkt de een; de droes! denkt de ander.
Het tweetal, weerzijds even schrander,
stond stijf op 't wit en 't zwart te zien.
Geen voet dorst hier noch ginds bewegen,
tot eindlijk aan de kim gestegen
hun 't morgenlicht zijn hulp kwam bien.