|
| |
| |
| |
Het beclach van den Prince van Nortfolck, gevanghen tot Londen.
Ick heb om 'twreet gewelt 'twelc my wert aen gedaen
De Lucht al om end' om vervult met mijn ghetraen:
ic ging van dach tot dach mijn Lichaem, mijn gewaden,
int alderdiepste van mijn droeve tranen baden,
VVanneer ick maer alleen begost te dencken op
De vreuchden die my eens verhieven inden top,
en dat nu t'ongeluck sich toonde so veel stercker,
en brocht mijn jonghe jeucht in dese droeve kercker.
Myn hersenen, en braeckt doch nu geen trane meer,
en laetse stijghen niet dus by mijn wanghen neer,
De traenen weetmen doch hiertoe gheensins te deughen
VVant s'hebben dese pijn te slissen gheen vermeughen,
Die staech het suchten uyt mijn holle Lichaem trect
en mijn beweechlijck hart tot sulcken droeft verwect
Dat sich een groot ghedrangh vna tranen uyt mijn ooghen
Te barsten als een beeck sich voort begint te pooghen:
Maer dit ghesucht versoet mijn lijden lacij niet,
Noch can int minsten yet verlichten mijn verdriet.
De doot, de bleecke doot, of s'Conings goetheyts vlaghen
Die connen my alleen uyt dese smarte draeghen.
De doot als hy my uyt dit duyst're leven pluckt:
De Coningh als hy my uyt dese kercker ruckt.
Ruckt segh ick, maer niet om alleenich hier te leven
Ghescheyden van die my het leven heeft ghegeven,
jae die mijn hart soo diep, soo sterck besit, dat ick
My sonder haer op Aerd' veel min te leven schick
Als 'tcierlick braef gebloemt, ('twelc velden hoven, wegen,
Verrijckt met soete geur) sou leven sonder regen,
Of sonder d'hitte van de levendighe Son,
Die haer beyd' voetsel en het leven geven con.
'tIs een alleen die my doet dit mijn leven draghen,
en k'heb om haren't wil int leven oock behaghen.
Soo ick haer by-zijn derf, soo derf ick oock myn Lijf,
Maer soo ick haer beerf, ick staegh in vreughden blijf:
en dit sal eenichsins myn lijden noch versachten
Die s'Conings grammen moet om my gedragen heeft.
| |
| |
en om myn wil alleen in dese Kercker leeft.
Ach Coninck die soo vaeck, soo vaeck de wrede schichten
Beproeft hebt, die door liefd' de stercste deucht doet swichten,
Seght waerom hebt ghy dan soo hardt gehandelt met
Twee harten, die soo vast te samen zijn gheset
Dat niets ter werelt haer sou connen van malcand'ren
Gescheyden, of int minst haer sterck verbont verand'ren?
wat heeft u doch gheport soo vast van sin te zijn,
Te breken onse lust en meerd'ren onse pijn?
Te breken dese knoop die soo was t'saem ghevlochten,
Met een verbont dat wy soo vast voor Godt volbrochten.
Dat gheen gevlijmde stael, geen mes, hoe scherp, hoe straf,
Sou connen 'tselfde van malcand'ren scheyden af.
De Lichamen (ick kent) die kunt ghy scheyden licht,
Maer onse Zielen die, die blijven staegh verplicht:
want onse lief' en is niet wulpsch geweest int blaken,
En gheen onheylich hant kon onse liefd' gheraken.
Gheen snode zond' en heeft ons harten t'saem gevoecht,
Noch oock de lusten van ons soete liefd' vernoecht:
Het is de deucht alleen die ons ghelijck gingh maken
in vreucht, tijtcortingh, en in tranen uyt te braken.
Helaes ick claghe dat de wulpsche liefde sal
Ghenieten alle vreucht, en d'eerbaer 'tongheval.
Den Overspeelder sal in ijders gunste woelen,
Als een ghetroude Man den toorn sal ghevoelen
Van die gheen die de zond' behoort te straffen, om
De deucht te schicken dat sy staech gherechtich com.
Ach, ach Mevrou, hoe groot is dese schult in my,
Die sonder vraghen u brengh in soo grooten ly.
Dat ick geheelijck vrees dat ons de doot sal wesen
Den laesten onderstant, een troost wel om te vresen:
Most dan dees groote schoont, dees Goddelicke glans
Ghevoelen soo de cracht van d'alderwreetste Mans,
Dat om dat sy mint sy een vyant sal verwerven,
Daer van sy vrientschap hoort in eeuwicheyt te erven?
En most hier wesen dat den Coningh des vreemt vint
Dat k'heb (ghelijck als hy) myn lieve Lief bemint?
En dat ick volghde nae 'volmaeckste op te spooren
Dat d'Hemel of natuer ons brachten oyt te vooren?
En of het schoon soo waer dat ick niet volghden 'trecht,
Noch hoorden hy dit te vergeven aen zijn Knecht,
Die overwonnen was van d'alghemeyne wetten,
| |
| |
Die over 'tsterflijck heyr den Heer heeft willen setten.
Ach Coningh Artus, wiens ghelijck noyt werelt droech,
Indien u oogh mijn helft beooghden eens ghenoech,
Indien het acht nam op ons over-groote trouwe,
K'en had wel noyt ghehoopt dat my de wet eens souwe
Verwesen hebben ter ghevanck'nis of ter doot
Om dat ick minde recht en hulp socht voor mijn noot,
By die gheen by de welck al mijn gelucken rusten,
En die mijn heete brandt deur trouws belofte blusten.
Maer ach wat baet het my te dencken aen de da'en
dies grooten Conings? of wat baet my het vermaen
Des loffelijcken roems van d'oude Minnaers leven,
Die in hun tijdt de liefd haer volle toom ghegeven
Meest hebben, en het wit ghenoten tot hun lot
Daers' hebben nae getracht van d'rechte liefde 'tslot?
Naedien dat nu alree de oorsaeck is begonnen
daer door mijn eynde sal wel haest zijn afghesponnen.
De groote God vergun dat noyt mijn Lief ghevoelt
Yet quaets of wees, maer dat de doodt my spoelt
Allenich in het diep van Stygis swarte poelen,
Op dat den Coninck mach syn lusten eens vercoelen,
En buyten vangnis sien met vreucht syn lieve Nicht:
Maer ick sal dan alleen gaen doolen van het licht,
en my de diepe swarte duyst're woonsten soecken
daer sich de Minnaers vaeck deur groote liefd' vervloecken:
want ick can waerlijck sien dat ick mijn daghen hier
Sal moeten eynden: en dan oock op die manier
Mijn liefde niet (want die sal staegh en eeuwich blijven)
Maer dees vereeningh van ons lieve jonghe Lijven,
die nu op houden sal, wanneer ick hoop'loos van
'tGhenieten van mijn Lief dien ick niet crijghen can,
Dees droeve bleecke Ziel vol sorghs sal sien vervlieghen
Nae 'twater daermen my sal voort in slaep gaen wieghen:
want siet Mevrou, ick sie, ick ken, en ick ghevoel
Mijn Ziel die my niet meer en soeckt uyt dit ghewoel
Te lossen, en terwijl het ijser niet en heeft
Mijn leven overmant dat nae zijn eynde streeft,
Soo ist gheworden voort soo dienstich tot de plaghen
Van dees ghevang'nis, dat ick hier mijn droeve daghen
Sal moeten eynden met al mijn voorleden vreucht,
En al de liefde die my eertijts heeft verheucht.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij