|
| |
Derde Wtkomst, van d'eerste Handelinghe.
Agesilan komt uyt met een Schildt daer Diana
op gheschilderdt is.
O Engel-g'lijcke beeldt! verheven Sonne-schijn!
Diane! lieve Maeght! hoe leefd' u liefd' in mijn!
Cupido! kon ick noch in dese jonghe Iaren
Mijn hert niet ongeschendt van uwe schicht bewaren?
Diana! schoon Goddin! o Seylsteen van mijn vreught,
Hoe teerd u schoonheyt wegh het bloeysel van mijn jeught!
Ach! mijn begheerte wast, mijn hoop, mijn troost vermindert,
De Dood ghenaeckt my, en mijn leven wordt verhindert,
Wat sal het eynde zijn? O lieffelijcke Beeldt!
Dat my mijn vryheydt uyt mijn hert en sinnen steelt,
Hoe diep zijt ghy ghegrift int binnenst van mijn herte.
Daer ghy een borne maeckt van alderhande smerten.
O alder Maeghden roem, ick leef, en ick ben doodt,
Mijn Lichaem dat is hier, mijn Ziel is in u schoot.
Hoe! sou Agesilan met liefde zijn bevanghen?
Heeft hy Cupidoos schicht al reeds in 't hert ontfanghen?
Voorwaer dat waer te vroegh, dat hoop ick nimmermeer,
Ick moet hem spreken aen: wat maeckt ghy doch mijn Heer?
Wat soud' ick maken? ick ontmaeck my selfs met quellen,
En wil mijn teghens reen met wil en weten stellen:
Ick sterve, noch ick leef, ick ben, ick weet niet hoe,
Ick weet nauw selven wat ick laet of wat ick doe.
Dat en verstae ick niet, hoe spreeckt ghy doch soo duyster?
Verstaet ghy 't niet? ick sal 't u breeder segghen, luyster.
Ick heb Dianes beeld soo scherpelijck besien,
Dies sorgh ick dat my sal, als Action, gheschien.
Ick voel het strijden van mijn sinnen met malkand'ren,
En al mijn Mensch'lijckheyd in beestigheydt verand'ren.
De oeffening, de lust, dien ick voor desen hadt,
In my somtijts te Peerd te gheven op het padt,
Studeren, schermen, spelen, 't schuwe Wilt te jaghen,
Sijn dinghen, die my nu ten eenemael mishaghen:
De lust is mijn onlust, de rust mijn onrust is:
Vermidts ick heb 't ghesicht van mijn Diane mis.
| |
| |
O Neve, dat's een gril, ey set dat uyt u sinnen,
Wy beyden zijn te jongh om Maeghden te beminnen,
Laet ons gaen rijden met ons Honden na de Iaght,
Of by 'tgheselschap dat met vreughden ons verwacht,
Om daer u droeve druck in blijdschap te verkeeren,
V sieckte is noch iongh, die isse licht te weeren.
Arlanges, lieve Neef, ghy spreeckt, als vry van smart,
Maer ick, ick voel de wond, int diepste van mijn hart.
De wonde die ghy draeght Agesilan, ghenomen
Dat die van 'tlevend' licht Dianae waer ghekommen,
Soo was 'tghevaerlijck, maer nu ist een schildery,
Wat weet ghy, of sy selfs ghelijck'nis heeft daer by?
Nu zijt ghy willens sieck, ghy beeld u selven inne
Een ding, ick weet niet wat, een sinneloose minne,
Die snel begint, en als ghy die met reen weerstaet,
Soo haestigh als sy komt, oock wederom vergaet.
O Neve, swijght daer van, (ghy singht als voor een doven)
Soo veer ghy my mijn lust, en leven niet wilt roven,
Wel, hebt ghy soo 'tvergift des mins ghesopen in,
Dat ghy onmog'lijck die kond brenghen uyt u sin,
Wat staet ghy langher hier om u verdriet te peysen,
Komt, laet ons na haer toe in alder yle reysen,
En trachten voor u sieckt, de hulpe van haer hand
Te kryghen, om alsoo te lesschen uwen brand,
Die daeg'lijcx groeyen sal; want hier op moet ghy passen,
Die 'tvyer van doen is, moet het soecken inder assen.
Arlanges, ick gheloof dat ghy de waerheyd seght,
Maer dese sake most seer vreemd zijn aengheleght,
Ghy weet wel dat sy in een Toren is besloten,
Daer alle Mannen voor hun hoofden moeten stoten,
Want niemand komter in, dus weet ick weynigh raets
Om haer te spreken aen op sulcken vasten plaets.
Soo daer de Son inkomt, soo komen wy daer mede.
Wy beyden zijn noch jongh, wy sullen ons verkleden
In Vrouwelijck ghewaed, en gheven ons dan aen
Voor Vrouwen, want de Baerd en sal ons niet verraen.
Wy sullen onse dienst Sidonia aenbieden,
En wat tot uwe sieckt bequaemst is, voort bespieden.
O Neve! wat een vreughd ghevoel ick door u raed!
Ick bid u, dat ghy my u handen kussen laet:
't Schijnt dat de liefd een Mensch syn wetenschap doet krencken,
Want sulcken goeden raed en kond ick noyt bedencken.
Maer als wy komen daer, dus in een Vrouwen schijn,
Seght, van wat Hand-werck salmen seggen dat wy zijn.
| |
| |
Wy sullen segghen dat wy zijn Instrumentisten,
Dat' s waer, dat is een dingh daer ick noch noyt op gisten,
En dat wy Susters zijn, die van jonghs aen Musijck
En spelen leerden in Sarmatien te ghelijck.
Nu, hoorende van haer vermaerde loflijckheden,
Soo docht ons, konden wy ons diensten niet besteden,
Op aenghenamer plaets, als by de schoonste Maeght,
Daer men de Wereldt door soo grooten roem van draeght,
En setten haer heel hoogh, soo salmen welkom wesen,
Want vrouwen inder daed zijn gaeren wat ghepresen.
Dat 's treffelijck bedacht, nu laet ons inder yl
Nu schicken op de reys, noch dese nacht, terwijl
Een yeder op het soetst is van sijn slaep gheleghen,
Op dat ons gheen belet op onse reys bejeghen,
En ons Iuweelen, of soo veer wy anders wat
Met konnen krijghen van ons alderkleynste schat
Wegh draghen, en als wy zijn veer ghenoegh gheloopen,
Dan tellen voor ons tween, en Vrouwen kleeren koopen.
En reysen metter haest recht na Guindaye toe.
Wat my belanght, vaert voort, want ick u wille doe.
Maer Neef, wy moesten eerst een seker voet beramen,
Hoe men sich houden sal in 't noemen onser namen.
Garaye sal u naem, Darayde zijn de mijn.
Komt laet ons varen voogt, soo raeckt ghy uyt de pijn.
|
|
Auteursrechtvrij