|
| |
Eerste Handelinge. Tweede Uytkomst.
Keyser. Florisel. Briantes. Coninghvan Gaze. Briantes en Gaze. moeten een Schilt, daer Diana op staet, me brenghen.
Den wack'ren Ionghman, dien ick gister Ridder sloegh,
Die, hoor ick, draeght hem braef, en mannelijck ghenoegh.
Wel Ridder, wat is 't gheen, ghy my, van sijnen 'tweghen
Begheert te segghen, daer my selfs aen is gheleghen?
Spreeckt vry, verklaert u last, verlof wordt u ghegundt,
Om sijnen 'twille, dien ick achte voor mijn vrundt,
| |
| |
Beroemde Heerscher van twee groote Keyser-rijcken,
De Ridder Phoenix, daer de sterckste voor moet wijcken,
Die zend u desen Schildt, dien hy met kracht af-nam
Den Hertogh Galde, die op heden herwaerts quam,
Om mannelijck in't veldt met Florisel te strijden
En (soo hy kon) hem t' Hooft van 'tlichaem af te snijden,
Om dat te brenghen aen Sidonia, soo souw
s' Haer Dochter voor een loon hem gheven tot eenVrouw,
Dien ghy nae 't leven siet in desen Schildt gheschildert,
Die hem zijn sinnen had gheheel end' al verwildert.
Den Hertogh, mijnen Heer, die quam vast herwaerts an,
Verselschapt met noch twee, ick was de derde man,
Dan niet seer veer van hier, dicht by de Keysel-weghen
Quam ons den trotschen Heldt, den Phoenix-voerder teghen:
Waer heen ist (vraeghden hy) o Ridders dat ghy rijdt?
Na Florisel, om hem te eyschen tot een strijdt,
Sprack daer den Hertogh op, want ick heb voor-ghenomen
Of doodt, of met zijn Hooft te Guinday weer te komen.
Waer op hy, soeckt ghy dat? Rijdt daerom niet soo veer,
Koomt hier, soo langh ick leef, verdedigh ick zijn eer.
Het woort was nauw gheseydt, sy renden op malkander,
Ghelijck de Donder raest, soo trof den een den ander,
De Speeren braken: maer sy saten alle-beyd,
En trocken onvertsaeght de swaerden uyt de scheyd,
Doen gingh het tomlen aen, sy hieuwen en sy sneden,
Den een op d' ander met soo fortsche bitterheden,
Dat die hun niet en sagh, sou hebben vast gemeend
Veel hondert smeden in dat Bosch te zijn vereend.
De voncken vloghen uyt de stale Harrenassen:
Maer Phoenix kracht begon hoe langs hoe meer te wassen,
Die hieuw in 't eynd den Helm van onsen Hertoghs hooft,
En heeft hem voort de Kop tot op de Kin gheklooft.
Soo is den trotsen Heldt, in't bloeyen van sijn jaren,
Int schoonste van zijn tijdt, in Griecken-landt ghevaren.
Doen dit sijn volck aensagh, elck velden stracx hun Speer,
Begheerigh om de doodt te wreken van hun Heer:
Wy renden op hem aen, elck gaf zijn Peerdt de sporen,
Maer wat? hy zadt in 't Zael ghemetselt als een Toren.
Doen randen hy ons aen, en in een korten stondt,
Men niemandt van ons dryen, als my, in 't leven vondt:
My heeft hy noch ghespaert, my heeft hy noch dit leven,
't Welck in sijn handen stondt, vrywilligh weer ghegheven
Om u de tydinghe van d'Hertoghs droev' ellendt
Te brenghen, met dees Schildt, dien hy u Hoogheydt sendt.
| |
| |
Wel Florisel, soo veer veel dierghelijcke Helden
Sich stelden op den wegh, de Ridders souden selden
Hier komen, om u kracht te proeven in mijn Hof,
Vermidts sy haer den last eer souden nemen of.
De Koningin moet dol zijn, soud ick vast ghelooven,
Dat sy dus haeckt om u van 't leven te berooven,
Wat Tygers hert is dat? dat sy haer Dochters man
Wil maken van die gheen die u ontlijven kan:
Hoe kon sy voor haer kindt bedencken doch een quader
Man, als den moorder wreed van haren eyghen Vader?
Trompetten blasen.
Dees komt oock om mijn Hooft, dat merck ick aen sijn Schilt,
Wie is hier Florisel? dat moght ick garen weten?
Wat eyscht ghy vande man? ick wordt alsoo gheheeten.
Sijt ghy 't? dat' s wonder wel, soo wil ick dat ghy weet,
Dat ick ghekomen ben, om d' ontrouw die ghy deedt
Aen Guindays Koningin, op 't rudelijckst te wreken
Dus wil ick dat ghy tijt, plaets, wapens sult bespreken,
Wanneer, waer met, en waer ghy Ridderlijck in 't Veldt
V selfs verdedighen derft teghen mijn gheweldt:
Want al mijns Zielens wensch, en opperste begheeren
Is, Hoofdeloos, of met u Hooft we'erom te keeren.
Want d' overschoone Son, wiens Beeldenis ick voer,
Die mijn ghemoedt bedwinght, als mijn sinnen roer.
De pronck van dese Wer'lt, de pracht van alle Vrouwen,
Sal niemant, als die haer u hooft brenght, moghen trouwen,
Dus moet mijns d' uwe zijn, of uw' s moet wesen mijn,
Ick moet doch een van tween, Dood, of verwinner zijn,
Heer Ridder, yeder weet de grond niet vande twisten
Des Koningins, daer sy hun tijdt dus om verquisten,
En alsmen wel insiet de grondt van hare saeck,
Soo soeckt sy tot haer schand, een nodeloose wraeck.
Doch of ick onrecht had, en waer van 't recht gheweken:
Aen uwe schoonheyd sou soo schrick'lijck veel ontbreken,
Om u te paren met die Goddelijcke Maeghdt,
Daer ghy de Beeldenis in uwe Schildt van draeghdt:
Dat u groot onghelijck mijn onrecht schijnt te rechten.
Derhalven neem ick aen, om voort met u te vechten,
Op dat ick 't lieve Beeld doch mach beschermen van
Het huwen teghen wil met soo wanschapen Man.
De schoone schoonheydt van de moye Hovelinghen,
Die acht ick maer voor windt, en tydelijcke dinghen,
| |
| |
De schoonheydt die vergaet, en alle pronckery,
Als het aen 'tvechten komt, brenght gansch gheen krachten by.
Het voeghd de Vrouwen wel van leden schoon te wesen,
Maer inde Mannen wordt grootmoedigheydt ghepresen.
De deught, vermaerde lof, onsterffelijcke roem,
Die schoonheydt in een Man, ick rechte schoonheydt noem,
De rest is voddery. Nu dat wil ick daer laten,
En sien of schoonheydt u in 't vechten yet kan baten.
Ten minsten my soo veel als u de leelijckheydt,
Of meend ghy dat de kracht in slimme leden leyt?
De strijd sal 't u doen sien, komt voort, wilt u verweeren,
Ick sal u dan de beck wel beter snoeren leeren.
Wel aen dan, als ghy wilt, ghebruyckt dan nu u kracht.
'tGhevecht gheschied. GAZE raeckt onder de voet.
V leven of u dood is nu in mijne macht:
Dan keerd weer na de Vrouw, die u heeft uytghesonden,
En groet haer met haer kind, waer aen ick ben verbonden,
Verwittight oock met een haer, dat ick teghen al
De Ridders die sy send, dees heuscheydt bruycken sal.
Dus reyst voort na haer toe: want ick heb voorghenomen
Al d' Helden die by my van harent weghen komen,
Te zenden dus we'erom, op dat sy mach verstaen,
Het onghelijck, dat sy haer selfs heeft aenghedaen,
Met dat sy tracht om my te brenghen om het leven,
Die haer, al wat sy eyscht, wel garen soude gheven,
Behalleven mijn hooft, dien eysch is al te plomp:
't Staet my oock noch te vast ghenageld aende romp.
Gaet, seght haer, dat ick my soo licht dat niet laet roven.
Al wat ghy van my eyscht, sal ick u graegh beloven.
Wtmuntend' Prince, ach! ick moet bekennen, dat
Ghy tweemael over my verwinningh hebt ghehadt.
Eerst door de groote kracht, van u Manhaftigheden,
En daer na door u deughd en seer beleefde zeden,
Dies sweer ick, dat ick sal verbreyden om end' om
V Mannelijcke lof, ter plaetsen daer ick kom,
Om die te weeren, die u meenen te versoecken,
Op dat sy niet de reys (ghelijck ick doe) vervloecken.
Wel Bruneon, staet op, doet als ghy hebt gheseydt,
Soo sult ghy vinden my, tot uwen dienst bereyt.
Lof zy den Hemel, door wiens over groote zeghen,
Mijn Soon de zeghen heeft op desen dagh ghekreghen:
Gundt dat hy soo voortaen, dit bid ick u o Heer!
Mach mannelijck altijdt verdedighen zijn eer.
| |
| |
Komt laet ons binnen gaen, op dat u flaeuwe wonden
Sorghvuldigh worden van de Mediçijns verbonden.
|
|
Auteursrechtvrij