Het lust-hof der zielen, beplant met verscheiden soorten van geestelijke gezangen
(1681)–Claes Stapel–
AuteursrechtvrijZang: Bewaart my God, &c.1. DE moord-lust, schoon niet zad van bloed,
Laat echter af,
Gund Iesus lijf, als mat gewoed,
De rust in 't graf;
Daar 't van zijn lieve vrienden werd
bezucht, beschreid,
En met der vroomen hoop vol smert
Ter ne'er geleid.
2. Maar vrucht'loos, legt gy Iosoph ne'er
Met droef geween
Het lichaam van uw doode Heer
In 't graf van steen.
Doch niet geheel, naa dien 't een groot
Getuigenis
Aan ons verstrekt, en van zijn dood
Ons maakt gewis.
| |
[pagina 599]
| |
3. Maar 't lichaam hoefd geen balzem zout,
Hoe wel van aard,
Want God is 't die 't in weezen houd
En wel bewaard.
Verrotting heeft op deezen Held
In 't minst geen macht,
Al schijnd Hy in des doods geweld
Met steen en wacht.
4. On-mog'lijk is 't dat God zijn kind,
Om zijne trou
Zoo hertelijk van Hem bemind,
Daar laaten zou.
Hy is 't, van wien dat Iesses zoon
Met harp, en tong,
Uit kracht des Geests, met hoogen toon,
Dus vroolijk zong.
5. De Heer, de groote God is my,
Waar dat ik gae,
Geduurig aan mijn rechter zy
Met zijn genae.
Hier omme swemt mijn hert in vreugd,
Mijn tonge lacht,
Zoo zeer maakt my de hoop verheugd
Om 't geen zy wacht.
6. Want Gy zult noit, o neen, mijn God!
Alschoon ik sterf,
Gedoogen, dat mijn vlees verrot,
Of gants verderf:
Noch dat'er oit een heilige ziel,
't Zy wat geschied,
Die zich steeds vastlijk aan u hiel,
Zoud gaan te niet.
7. Dus zult Gy my langs 's leevens pa'en
Doen tot U tre'en,
| |
[pagina 600]
| |
Met lieflijkheid, en vreugd verza'en
In eeuwig he'en.
Want Gy mijn God, Gy zijt de zon,
Die 't al verheugd,
Die 't al verza'en kan, en de bron
Van alle vreugd.
Dus, die hem mind, laat wan-hoop gaan,
Waar toe 't geschrey?
Hy zal haast we'er uit 't graf op staan
Als Hy uw zey:
Gy zult Hem met uw sterf'lijk oog,
Schoon u ontroofd,
Verheffen zien ten Heemel hoog
Tot Vorst, en Hoofd.
J.v.G. |
|