Het lust-hof der zielen, beplant met verscheiden soorten van geestelijke gezangen

Vermaaninge om ras tot hooren, maar traag tot spreeken, te zijn.

Op de wijze: Blijdschap van my vlied, &c.

1. LAng-zaam en bedagt
Wild in alles weezen,
Staadig op de wagt,
In een reine vreeze:
Doe niet on-bedagt,
Los en ras daar heenen,
Dit veroorzaakt klagt
En geduurig steenen:
Eer gy iet begind
Altijd dog bezind
Wat het einde u geeven zal.
Als gy spreeken wild,
Denk eerst in der stilt,
Wat nut daar in weezen zal:
Zoo gy dus zult hand'len,
En voordagtig wand'len,
Zoo voor'komt gy meen'gen val.
2. Dit beken ik, Heer!
Is den grond van allen,
Waar door dat ik zeer
Dik-maals kom te valen,
Dat ik met voor-dagd
Lang-zaam in uw vreeze,

[p. 120]

 

My niet staadig wagt,

 

Denk wat 't eind zal weezen:

 

Of ik dit schoon weet,

 

En bevind met leed,

 

Dan ben ik nog niet bevrijd:

 

'k Neem wel dikmaals voor,

 

'k Zal niet meer hier door

 

Vallen in deez swaaren strijd:

 

Dog ik vinde, Vaader!

 

Dat ik weinig naader,

 

Als ik dus my zelven quijt'.

 

3. Hierom bid' ik, Heer!

 

Geef my u geest kragtig,

 

Want ik vind' my teer,

 

Zonder u on-magtig,

 

Met uw leevend' woord,

 

Dat scherp is en kragtig,

 

Sterk my altoos voort,

 

Dat ik mag aan-dagtig,

 

Lang-zaam ende stil,

 

Luist'ren naa uw wil,

 

In mijn hert naa uw stem zoet.

 

Als ik spreeken wil,

 

Houd mijn tonge stil,

 

Tot dat ik 't proef aan 't gemoed.

 

Wil ik yet beginnen,

 

Leer my eerst verzinnen

 

Wat het eind is, quaad of goed.

 

Dan zal ik o! Heere,

 

Staag tot uwer eere

 

Leeven deftig, bly, en vroet.

Men behoort alle tijd te swijgen, 't en ware dat het swijgen den Naasten schaadelijk, of het spreeken den Naasten nuttelijk ware.          W.G.