Vrouwelick cieraet van Sint' Agnes versmaedt
(1622)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijDerthiende Gedicht.De uitgezonde Dame keerdt te rugge. Brengt den Minnaer ziin Gaven weder, ende met eenen de Tidinge van ziin afgeslagen verzouck. De welcke zich daer over meer en meer verlievende op de Maged, zoo jammerlickken klaegdt, dat hi ziins Vaders Palleis in roer steldt. VVerdt niettemin van ziin Vader ghecourageerdt, ende onderwezen hoe hi hem voorts in ziin Vryagie zal hebben te dragen; ende namentlickken geraden de Dochters met Geschencken van Iuwelen te bekoren.
HIer mee vertreckt de Maegd en laet het Edel wiif
Daer staen, die haer vergeefs vast smeeckt: Ei lieve bliif!
Bliif staen! verdraegt mi noch een woord: 'tis tuwer vromen.
Maer neen: z'en komt niet weer, tot dat de Vrouw vernomen
Daer uit haer vasten raed, des Gouverneuren Zoon
Het andwoord dragen gaet, en 'tkostelicke loon
Geweigerdt, zoo alst is, hem weerom brengt te rugge.
Dan, Lacen! d'arme knecht, hoe hi de Maegd meer stugge
Van wil verhoordt te siin, uit 'tgeen hem werdt gebrieft,
Hoe hi zich meer en meer op haer gevoeldt verlieft.
Cupido die wel eer hem was de eerste stoocker,
Genaeckt den Jongman weer met ziin bevlamde koocker,
Spandt ziin verdraeiden Boog, en schiet hem weer zoo stiif,
Als hi wel schieten kan, te veeren toe int liif
Een versch getrocken bout van ziin gevlerckte staelen.
Men ziet het aen ziin mond, men hoordt het aende taelen
Die hi mistroostig klaegdt, en jammerlicken zucht
Op ziin ontzeide Maegd. Zoo lang dat door't gerucht
Vant Amoreus gelaet, en tuitgestorte klagen,
Ziins Vaders gansche Hof daer van bestaet te wagen.
De Moeder hoordt de klagt, de Vader niettemin;
En vragen hem de reen van ziin ontstelde zin.
Hi doedt gaer heen bescheidt. Maer d'uit gezonde Dame
Met d'oogen nat beschreidt, ontdeckt hen al te zaemen
| |
[pagina 127]
| |
Het geen hem is ontmoet in ziin verzochte Bruid.
En isser anders dan geen reen van dit geluid,Ga naar margenoot+
(Diendt daer de Vader op) voorwaer zoo is de liefde,
Miin Zoon, in u te teer; en ghi, di' hem overbriefde
De tiding al te klein van moed. Daer is geen nood.
De Maged is te zwack van boezem en van schoot,
Van jaeren oock te jong, dan datze zou weerhouwen
'tGewapende verzouck, wanneer ick van te trouwen
Haer eerbaerheid met u, maer eens te spreecken kom.
Z'en heeft niet eene voogd of hi zal bliven stom,
Ick weettet harde wel, zi zelfs oock mette reste
Als zi maer zullen zien dat ick die hier de Veste,
Van 'sKeysers wegen sluit, en weerom op laet doen;
Dat ick, die schier alleen van all' de Roomsche Roen
En Bilen heb 'tgezag, de zaecken neem ter harten.
Laet dan dit zot geklag, en staeckt de malle parten
Daer d'onberane min toe driift het jonge volck.
Doedt nae uw Ouders zin, en neemt hier in tot tolck
Het vaderlick beleid, en 'tRichtsnoer van de reden.
Betrouwt mi gansch de zaeck, en steldt u hart te vrede.
'K verzeecker u eer lang te hebben het genot
Des Bruids, daer ghi nae tracht als naer het hoogste lot.
Doch om in als te gaen doort pad van goede oorde,
Zoo'n is niet ongeraen dat ghi noch eens te woorde
t'Huis mette dochter komt. Ick zal nae miin manier,
Ter zaeck van meer gezags, wel zeinden een Staffier
Voor heen die vragen gae uit minen naem haer vrinden;
Oft henlui wel belieft dat ghi haer eens komt vinden.
Vervolgt dan op het spoor; maer weest voor al voorzienGa naar margenoot+
Met alderlei Geschenck om aen de Maegd te bien.
Dit is de sterckste koord: En niemand kan bedencken
Hoe krachtig dat wel siin int wercken de Geschencken.
De gaven,Ga naar margenootm g'looft het vri, verzoenen niet alleen
De menschen wie ze siin, maer zelver oock de geen
Die in de hoogste lucht of int gehemelt woonen.
Hoe menigmaelGa naar margenootn hebb ick de zonden zien verschoonen
| |
[pagina 128]
| |
Alleen met weinig goms ontsteecken aen Jupiin,
Als nu ziin erm alree scheen uit gestreckt te ziin
Om 'teen of 'tander Riick met blicksem te verzengen?
End' als wel eerGa naar margenootoAcriis had Danaën doen brengen
Ziin Dochter op een slot 'twelck Rondom met een tuin
Omzet was van metael, bebouwt was van Arduin.
Zoo zagmen even wel de wallen en de wachten
Door Cupidoos bedrog met giften noch verkrachten.
De marmer wierdt verzacht, het izer bleef verheerdt
Zoo zaen als zich Jupiin maer hadd' in goud bekeerdt,
En vallen uit de lucht liet als een gulden Regen.
Door gaven heeft weerom de MacedoonGa naar margenootp gekregen
Al wat het Griecksche Land van Burgen schier bezat.
Daer is geen Schans zoo starck, die't voor de roode schat
Kan houden, zoo wanneer haer Poorten maer beschoten
En werden met geweldt van Arabiersche kloten.
Neen, neen geen kracht zoo groot die oit hier tegens dorst.
Wat dan een zachte schoot! wat dan een teere borst
Van een onjarig wigt? hebt moed; het zal wel lucken
Doedt morgen aenden dag (de liefd' en wil niet tucken
Ick weet het noch van ouds) afleiden uit miin Stal
Een Muilpaerd twee of drie, en laedtze met getal
Van kled'ren, van gesteent, van Goud en van Juweelen.
Ick ben de kost getroost, z'en zal mi niet verveelen
Als ghi maer treffen kundt het einde van uw werck.
En 'tkan u feilen niet; want liefde is te sterck,
Wanneer haer slechts alleen de Tochten en de driften
Geholpen mogen siin met gaven en met giften.
Spreeckt heusch: maer past voor al te smacken in haer schoot,
Een Keting twee of drie vant alder fiinste rood.
Siit dan weer als voor heen een Amoreuse prater.
Doch hanckt haer korts daer aen vant lieffelickste water
Een viiftig om den hals dieGa naar margenootq Thetijs zelfs gesnoerdt,
En mi niet lang geleen van Ormus is gevoerdt.
Vervult de slinckerGa naar margenootr hand met diere Diamanten.
Vereerdt d'jvoire keel met riickdom van Carcanten.
| |
[pagina 129]
| |
Hecht aen de gulde Pruick de alder fiinste Baeg,
Kiest uit uws moeders kas de kostelickste kraeg
Die oit Princesse droug, en werptz' haer om de schoeren.
En ziet dan of ghi 'thart daer mede niet beroeren
En zult vant goelick dier. Oh! daer's geen twiiffel aen.
Doch als u dit nu al ten besten is vergaen;
Zoo'n laet niet wat ghi doedt haer eerste kamenieren
Met eenig proper goed voor al te bellecieren
Jae tot de minste toe van Slaven en Slavinn'.
Want dit ist oudGa naar margenoots gebruick, end' al die Inde miinn'
Oit spoedig is geweest, of graci heeft gevonden,
Plagt altiid minst en meest, Jae zelver oock de honden
Van ziin gevride lief te streelen vroug en laet.
Gaet heen dan op miin woord. End' ist dat deze raed
V dan noch niet en luckt, zoo zal ick zelfs dan komen,
En zien of daer wel een is in de Stad van Romen,
Hoe magtig dat hi is hoe hoog dat hi oock zit,
Die mi ontzeggen zal het geen daer, ick om bid?
|
|