|
| |
Ter Eeren van't Vrovwelick cieraet ende des zelfs Dichter.
GOd, die de volheid is van schoonheid ongemeten,
In wiens aenschouwen rust in 'tHemelriick geseten
Het Engelsche Gheslacht, hier onse Zielen re'en
Met opgeheven hooft gesteldt heeft op twee be'en,
Bekiikers van 'tCieraet daer hi in veel manieren
Ziin Creaturen al heeft willen me'e vercieren,
Om ons verblind verstand, met duisterheid belaen,
Door 'tmaecksel van ziin hand, ziin glans te doen verstaen.
Want al de schoonheid, die ter Wereld is te rapen,
Verdeelt hier ende daer in al dat is Geschapen,
Hoe zeer z'ons oock vermaeckt, voorwaer is al veel meer,
Te zaem, en zonder end, te vinden inden Heer.
Geliick den Hemel dan, om ons tot hen te trecken,
En tot ziin zoete min, met zoetheid te verwecken,
| |
[Folio ***4v]
[fol. ***4v]
| |
Door schoonheid ons alom aenlockelick bekoo[rt]
Ons leerende wat min en eer hem toebehoort.
Zoo souckt den mensch (eilaes met ongelicke reden!)
Door veelderlei Cieraet van costelicke kleden,
Des Wereldts i'ele gunst; want hierom, dat ghiit weet,
Ist dat het meerendeel hem prachtelicke kleedt;
Hierom ist datmen ziet de Burgers inde Steden,
En d'Edelen te Hooff hoogmoedelicken treden;
Voor hem pronckt niemand niet zelfs in ziin eenicheid,
'tIs voor een ander al wat ider hen bereid:
Het si om in de strick der minnen te verlejen,
Het si om eenich goed malkander af te vlejen,
'tSi weer om Riick, of Eel, daer door te ziin geacht,
Van hen die w' onbekendt van Geld siin, of Geslacht.
Of seecker om van hem die ons te vooren kennen,
Ons liberael gemoed met woorden, of met pennen,
Te doen vereeren. O ontidelicke wensch!
O i'el! O ledich end van d'opgeblasen mensch!
O oncierlick Cieraet! Hoe ver zut ghi geweken,
Van 'tvoorschrift des Cieraets, daer med' hier God ons leken.
Nae't maetjen ons verstands, recht als van ziin natuyr,
Inde wercken ziins hands, verthoond heeft een Figuyr.
Tot onse Salicheid: niet als de menschen pleghen
In all' haer havaerdi, end' opgeblasen weghen,
Of ongeregeld' eer, of in een anders min
Te soucken eighen baet, of wellust of gewin.
Neen: willen w' ons te recht, en loffelick vercieren,
Zoo laet ons volgen nae Godts wetten, en manieren;
Want leelick, en niet moi, moet werden hi genomt,
Die hem of boven staat, of goed, of bloed vermomt.
Met recht seggh' ick vermomt. men siet toch inde leden
Ons lichaems, ider een voorzien met eighen kleeden,
De diien metten brouck, het voorhoofd metten hoeden
Het Wambaes deckt den borst, het leer is aende voet.
De menschen evelleens volmaecken met malkander
Een lichaem, daer van haer den eenen, daer den ander
Recht als een lid verstreckt, nae dat de goede Godt
Aen ider heeft gedeelt of meer of minder lot.
| |
[Folio ***5r]
[fol. ***5r]
| |
Van Adel, of Geslacht, of die geliick gebooren
Een ongeliicke staet van leven uitverkoren
Haer hebben, nae de drift die hem of Man, of Wiiff,
Bizonderlicken druft, tot zonderling geriiff
Het si van Geld of Eer, 'tsi oock van aerdsche weelden
Een masquer neemt hi dan, en wil hem als verbeelden,
Die boven ziinen roup hem idelick beromt,
En met een hooger dragt, ziin lagher staet vermomt:
Voorwaer, een Masqueraed die Gode moet mishagen,
Hi wil dat ider lid ziin eigh' habiit sal draghen,
Daer toe hi op een nieu, in desen onsen tiidt,
Als ons d'ellend, alom de Hovaerdi verwiit:
Verweckt den Dichter heeft, om igelick te leeren
Van ziin bedurven pracht, tot middelmaet te keeren.
O cierelick verstand! O aerdighe Poëdt
Die igelick soo wel toe g'eighendt heeft ziin kleedt.
H.D.
|
|
Auteursrechtvrij