Hemelryck dat is Lof-sangh van 't Rijcke der hemelen
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij'twelck eertijds beweeght heeft Adrianum rechter van Nicomedien tot het gheloof ende martyrie ons' Heeren Iesv Christi
[pagina 51]
| |
Viifthiende Ghedicht.Den Hemel vverdt vertoont onder den Naem vande Blyschap des Heeren. Dan dit en magh niet syn, uw' siel is al te eel,
En Godt heeft u daer toe ghegheven al te veel.
Het Ga naar margenootdpondt is veels te groot dat ghy nu overlanghen
Van syn beleefde handt tot winningh hebt ontfangen.
Ick bidt u stelt het toch getrouwelijck te werck
Ten dienste van den Heer, tot voordeel van sijn Kerck:
Ghebruyct uw' clouck verstant, gebruyct uw' rechte reede,
Vw' oordeel uw' vernuft, wil en memory meede; Ga naar margenoot+
Vw' sinnen alle vijf, uw' siel met al haer cracht,
De sabel die ghy draegt, en rechterlijcke maght,
Ghesontheyt, eer, en goedt. Ey! laetenz' u tot sonden
Niet strecken immermeer: want dit syn toch al ponden,
Die u den rijcken Godt, soo lang als ghy hier leeft,
Tot wasdom by geset, tot winst ghegeven heeft.
En wilt ghy immers dan uw' siel daer niet ontstruycken,
Soo wilt u ponden hier, behoorelijck ghebruycken
Op datz' u nimmermeer tot smerte, schade, schandt
Of eeuwige oneer verstrecken en tot brandt.
Want dus heeft ons den Heer Ga naar margenootewel duydelijck met eygen
Noyt volgepresen mondt wel eer belieft te dreygen:
Als dat hy evelleens in syn gespannen recht,
Ten jongsten dagh sal doen met syn onnutten knecht;
Die met syns Heeren pondt, ghelijck hem was bevolen,
Gheen winst en heeft gedaen, maer leuyelijck gescholen,
Onnuttelijck verquist; soo dat hy hem, daerom
Van anxt geseegen neer, van schaempt geworden stom,
| |
[pagina 52]
| |
Eerst van sijn pondt ontbloot, daer nae met staele banden
Voor eens voor al geboeyt aen voeten en aen handen,
Doen werpen sal van hem in al te drouven gat,
Daer Son noch Maen en schijnt, maer d'ongemete schat
Van sijn verbolgentheyt, de sielen soo sal perssen,
Datz' inder eeuwigheyt met tanden sullen knerssen,
En schreyen niet dan bloedt. Ontgaet dit ongheval:
Veel eer soo neempt een moedt, en schict u int getal
Der gheender die voort loon van haer besteede ponden,
Ten oorber vanden Heer, bevrijt van alle sonden,
Verhoren sullen 'twoordt: Ga naar margenootfWel aen getrouwen knecht,
Om dat ick u int cleyn gevonden heb oprecht;
Soo sal ick u nu weer met meerder last vereeren:
Sydt Ga naar margenootgover al mijn goedt, gaet inde vreugt uws Heeren.
Wat is toch; al mijn goedt? wat is doch; dit gaet in?
wat is dit; inde vreugt uws Heeren niettemin?
Om dit te leggen uyt soudt ghy al meer behouven
Als eenen Seraphyn. Ey! schict het toch te prouven
Mijn uyt vercoren soon: Dan suldy eerst verstaen
Dit alderrijxste loon, dit goedt, dit inne gaen;
En wat ghy vande vreugt uws Heeren moet gevoelen;
Als ghy als in een Zee, daer in sult leggen woelen
Met ongehoorde maght, met onbeproufde vreugt,
Die ghy daer krygen sult, meer als ghy vatten meught.
Een rijckdom sonder endt, een blyschap sonder palen;
Die niemandt is bekendt, gheen tong en kan vertaelen,
Dan dieze selfs beprouft. Denct eens wat meerder eer;
Te weesen ouer all' de goeden vanden Heer?
Wat goedt en is hier niet, daer niet ter werelt buyten,
Daert al begrepen is? Wel hoe? met hem t'ontsluyten
| |
[pagina 53]
| |
Nu dit nu dat Thresoor, nu deen nu dander schat!
Al wat hy nu besit, al wat hy heeft ghehadt,
Al wat hy hebben sal ghelijck met hem te deylen!
Nu sijn verheven throon, nu weer om laegh te peylen
Al tgheen hem eyghen is beneden Son en Maen!
Och! tis te groten macht: Men can't hier niet verstaen:
Ons Ga naar margenoothhert is hier te nau, w'en cunnent niet bedencken.
Een maght doch niettemin, die met geen sorg sal krencken,
Die met gheen commer sal benauwen het verstandt,
Recht als de grote maght wel doet al hier te landt.
Neen, neen dit onderwindt en sal daer niet verveelen,
Om dat des Heeren vrindt daer even diep sal deelen
Te samen met de maght, in blyschap en wellust:
Want soo gelijck den Heer in syn regiering rust,
Soo sal't naer aduenant oock met syn vrinden weesen.
Men is daer niet beanxt, men kan aldaer niet vreesen,
Gheen sorgen hebben oock, gelooft dat vry gewis,
Daer sulcken Oceaen van vreugt en blyschap is,
Die d'alderdiepste siel sal duysentfout vernougen.
En hierom sal den Heer daer oock terstondt by vougen:
Zijdt over al mijn goedt, maer gaet oock niettemin
Hier in uws Heeren vreugt. Siet met wat diepe sin
Heeft dit den Heer gevougt te samen aen malkander.
Op dat daert een sou syn, oock weesen sou het ander.
Let hier ooc op't: Gaet in. Voorwaer een treftigh woort,
Daer mee dat ons de siel wel crachtigh werdt becoort
Om nae des Heeren vreugt te joocken in te haecken,
Als die soo wydt en breedt sal weesen int vermaecken,
Soo ongemeten hoogh, soo om begrepen groot;
Dat ons de borst te nau, te eng sal syn de schoot,
| |
[pagina 54]
| |
Om deese groote vree met all' haer lieue schatten,
In een soo cleynen stee t'omhelsen en t'omvatten.
Soo dat hy daerom niet, wanneer hyz' ouerlangt,
Sal seggen totte siel: Compt hier mijn knecht, ontfangt
De blyschap van u Heer, voor uw' geleeden smerten,
Tot rust van uw' begeer, int middel uwer herten:
Maer wel: Gaet in mijn vreugt, gaet in mijn blyde vree,
Als in een volle Lucht, als in een diepe Zee:
Die alsz' u door de siel alz' u door't lijff sal spoelen,
Noch efter sonder endt om u sal blyven woelen.
Van boven sonder maet, van onder sonder grondt,
Die u met honighraedt van nieuw en nieuwe vondt,
Met weelden en wellust, als nieuw' gewassen vloeden,
Vw' wel besteede pondt gestaedigh sal vergoeden;
Met alderley geneugt. Want 'tis ons wel geluct,
Dat gheen bysonder vreugt alhier werdt uytgedruct:
Maer vreugt wel int gemeen; doch niet van die, of desen
Maer vreugt die u gemeen met Gode selfs sal weesen.
Dan midts dat ons verstandt en nauw' bepaelde reen,
Niet wel begrypen kan Godts blyschap int gemeen:
Soo heeft hy ons die noch verclaert als in't bysonder
Op vierderley manier, die alle vier soo wonder,
Soo waerdigh syn van stof, soo dierbaer syn van prys;
Dat zy maer ouerdacht ter reedelijcker wijs,
Meer als te machtigh syn oock d'alderclouxte helten,
Van liefde en van minn', het hert te doen versmelten.
|
|